Jaarlijst 2014

Er zit weer een fantastisch muziekjaar op. Voordat het échte jaarlijstjes geweld losbarst heb ik mijn eigen jaarlijst al klaar. Met het kleine risico dat er in de laatste 5 weken nog fantastische albums uitkomen (Smashing Pumpkins - 8 december). Gezien de verdere releaselijst ben ik daar niet zo bang voor.

Mijn jaarlijst heb ik dit jaar samengesteld via de website van besteveralbums. Vooral omdat het gemakkelijk bijhouden is en tevens te publiceren. En daar gaat het mij toch vooral om. Dit is voorlopig ook mijn laatste post op dit blog. Ik heb het ruim een jaar volgehouden. Ook zo nu en dan tijdens persoonlijk moeilijke omstandigheden. Die gebeurtenis heeft deze jaarlijst ook zéker beïnvloed. Ik kan me voorstellen dat Augustines niet zo hoog waren geëindigd zonder de prachtige maar ook emotionele versie van "Now You Are Free" tijdens de 2 Meter Sessies. Ook mijn nummer één van dit jaar, James Vincent McMorrow zit een verhaal achter dat de nummer 1 positie absoluut heeft versterkt. Maar dat is dan ook het mooie aan muziek. Ik ga weer wat meer tijd besteden aan het écht luisteren van muziek en wat minder aan het schrijven over. Eind volgend jaar staat er absoluut weer een nieuwe jaarlijst klaar!

Hierbij mijn top-20. Vrijwel alle albums zijn dit jaar door mij op dit blog beschreven, lees dat dus terug voor meer informatie. De volledige lijst (top-50) is te vinden op: BestEverAlbums

1: James Vincent McMorrow - Post Tropical
2: The Acid - Liminal
3: Wild Beasts - Present Tense
4: Oscar and the Wolf - Entity
5: Elbow - The Take Off and Landing of Everything
6: FKA Twigs - LP1
7: Strand of Oaks - Heal
8: The War on Drugs - Lost In The Dream
9: Typhoon - Lobi Da Basi
10: Damien Rice - My Favourite Faded Fantasy
11: Caribou - Our Love
12: Kishi Bashi - Lighght
13: Perfume Genius - Too Bright
14: Future Islands - Singles
15: Ben Howard - I Forget Where We Were
16: Augustines - We Are Augustines
17: Fink - Hard Believer
18: Moss - We Both Know The Rest Is Noise
19: Glass Animals - Zaba
20: Bombay Bicycle Club - So Long, See You Tomorrow

Alle muziek valt weer te beluisteren via Spotify. In deze playlist staan nog wel meer albums die via dit blog zijn behandeld in 2014

Flight Facilities - Down To Earth (6,5/10)

Nog meer elektropop. Dit maal uit Australië. Sinds Flight Facilities in 2012 nummer "Clair de Lune" uit had gebracht volg ik ze een beetje. Een ontzettend sfeervolle track met evenzoveel sfeervolle clip. Wat mij betreft ook direct het lekkerste nummer op dit nieuwe album. Nummers als "Hold Me Down" staan mij echt te dicht tegen pop aan. "Two Bodies" en "Apollo" daarentegen zijn wel lekker en liggen in het verlengde van "Clair de Lune". Album bevat dus aantal aardige nummers en samenwerkingen met Australische grote artiesten waarvan de grootste Kylie Minoque. Dat zorgt er ook voor dat het album geen eigen identiteit heeft.

Fritz Kalkbrenner - Ways Over Water (7/10)

Altijd even enthousiasme als één van de broers Kalkbrenner weer een nieuw album uitbrengt. Hoewel Paul toch echt het genie is in de familie getuige zijn grotere creativiteit luister ik toch vaker naar Fritz Kalkbrenner. Misschien heeft dat in het geval van Fritz toch met consistentie te maken. "Ways over Water" is inmiddels de derde langspeler in vier jaar tijd. Is er in de tussentijd wat gebeurd? Neu, niet echt. Relaxte elektronica, Fritz die zelf de zang voor zijn rekening neemt, een beetje lounge achtige sound. Er straalt een zekere warmheid af van het album. Om heerlijk loom van te worden of een duurloopje op te doen.

Damien Rice - My Favourite Faded Fantasy (9/10)

Acht jaar hebben we niets gehoord van Damien Rice. Acht jaar heeft Rice nodig gehad om over de breuk van zijn relatie met Lisa Hannigan (te horen op albums "0" en "9") te komen. Met een beetje hulp van Rick Rubin heeft Damien eindelijk weer de stap weten te zetten naar het schrijven van nieuw materiaal en vooral ook het opnemen daarvan. En daar ben ik heel blij mee! Ware het niet dat Damien Rice nog láng niet over het verlies van zijn grote liefde heen is. Uit de openingstrack en tevens titeltrack komt al een verlangen naar vroeger terug, mijmerend naar wat het allemaal had kunnen zijn met zijn grote liefde. "What it all, what it all could be // With you". Het verdriet klinkt door in het magistrale "It Takes A Lot To Know A Man". Vooral hoor je door dat hij nog steeds niet begrijpt waarom het afgelopen is en wellicht zelfs een klein verwijt. Instrumentaal is het nummer wondermooi, aanzwengelende viooltjes en pianoarrangementen domineren het nummer vanaf ongeveer 4 minuten als het tekstuele gedeelte afgelopen is en we worden meegenomen in hoe verlies klinkt in Damien Rice zijn muzikale wereld. Somber is het antwoord. Boosheid vs onmacht klinkt door op vervolgtrack "The Greatest Bastard" waar de tekst "So please don't let on you don't know me, Please don't let on I'm not here…" alles behalve poëtisch is, maar recht uit het hart. De somberheid gaat op het album verder door. Muzikaal klinkt "Colour Me In" iets positiever in een poging zijn liefje te overtuigen dat hij haar toch echt heel hard nodig heeft. Op "The Box" klinkt voor het eerst iets van verdergaan door. Iets van bezinning dat hij het echt geprobeerd heeft en realisatie dat het ook eigenlijk niet meer verder kan. "My Favourite Faded Fantasy" is wellicht één van hedendaags mooiste break-up albums. Misschien wel een klassieker in de dop. Veel mensen zullen zich kunnen verplaatsen in de lyrics en muzikaal is het prachtig. Stiekem hoop ik dat Damien Rice er nooit overheen komt en dit soort fantastische platen blijft maken.

Bade - Miracle Wave (7/10)

Ik weet nog goed dat ik op Free Your Mind, een dance festival in Arnhem naar Baskerville wilde. Ik hoopte dat daar fijne tracks als "Our Racing Hearts" en "Devil's Town" gespeeld zouden worden. Toenmalige leadzanger Bart van Liemt was wel aanwezig, maar het bleek toch meer een dj-set dan rockoptreden te zijn. Met de dj-set was niks mis, maar toch jammer om de nummers niet te horen. De samenwerking tussen Baskerville en Bart van Liemt was door ziekte van Bart helaas van korte duur. Ook het andere project, The Sheer, heeft geen vervolg gekregen. Gelukkig voor Bart en dus ook voor ons heeft Bart een geslaagde niertransplantatie ondergaan en is redelijk vlot weer de studio ingedoken om een eigen plaat op te nemen onder de naam Bade. Een fijne aanstekelijke dansplaat dat de elektro van Baskerville combineert met het rockgeluid van The Sheer. "Hide No More", "Here We Go" en "Into The Sunshine" zijn lekkere dansplaten geworden. Veel andere nummers hebben een beetje die jaren 80 sound gekregen zoals "Miracle Wave". Al met al een aangenaam album. Fijn dat Bart terug is!

Ben Howard - I Forgot Where We Were (9/10)

Begin 2011 kwamen er twee albums uit van veelbelovende singer / songwriters. De één was James Vincent McMorrow die goed ontvangen werd, maar eigenlijk niet zijn grote doorbraak beleefde. Dat gebeurde eigenlijk pas met het geprezen "Post Tropical" uit begin dit jaar. Die andere Singer / Songwriter brak wél definitief door met zijn debuutalbum. Ben Howard groeide uit tot wereldwijd bekend artiest, won diverse awards en was een geliefd festival artiest. Tussentijds waren er geruchten over een nieuw album dat al in 2012 uit zou komen. Met de roem en tourschema was dat natuurlijk verre van mogelijk. Vandaar dat nu in 2014 dan het langverwachte tweede album eindelijk uit komt. Waar de aankondiging met enige scepsis wordt bekeken door het succes van Ben Howard en daarmee de angst voor een teveel op pop gericht album, weet Ben Howard onverwacht uit de hoek te komen! Met een veel donkerder album dan eigenlijk verwacht. Ben wijt het zelf aan zijn nieuwe gitaar, een Les Paul, die een veel dikker en modderiger geluidsbeeld heeft dan zijn oude Telecaster. Op de plaat staan wonderschone liedjes als titeltrack "I Forgot Where We Were" en "All Is Now Harmed". "In Dreams" doet een beetje denken aan Paul Simon op "Graceland". Eén van mijn persoonlijke favorieten is "Conrad". Tenslotte, luister zeker naar "End of the Affair" dat met 7:46 minuten best lang is maar muzikaal fantastisch.

Roo Panes - Little Giant (7,5/10)

Op het spoor van Roo Panes kwam ik via zijn prachtige Mahogany Session van zijn nummer "Ran Before the Storm". Altijd fijn als dan blijkt dat deze singer / songwriter op 6 oktober zijn nieuwe cd heeft gereleased. Denk bij Roo Panes vooral aan andere Singer / Songwriters met krachtige doch zwoele stemmen zoals Marcus Foster en Stu Larsen. Openingstrack "Know Me Well" is mijn favoriet geworden. Maar ook tracks als "Tiger Striped Sky", "Hands" en "Sing for the Wind" zijn erg mooi. Er wordt veelvuldig gebruik gemaakt van klassieke instrumenten waarmee het album veelvuldig richting folkmuziek gaat. Fijn album voor de herfstige winderige dagen!

Kele - Trick (8/10)

Het succes van Bloc Party ligt alweer een eeuwigheid achter ons. Eéns waren ze het middelpunt van de Britse muziek scene. Tegenwoordig brengen ze louter teleurstellende albums uit met een zoektocht naar hét nieuwe geluid. Ook het debuutalbum van Kele (frontman Bloc Party) stond nou niet bijster vol met fantastische muziek. Dan toch fijn te horen dat dit nieuwe album en tevens dus 2e van Kele absoluut beter in elkaar zit. Hier wordt niet meer geprobeerd angstvallig vast te houden aan de gitaarband die Bloc Party eens was, maar worden de elektronische beats en drums omarmd. En dat is dan toch waar Kele Okereke nu sterk in is. Prima toch? Met een 8 van Drowned in Sound, een 7 van NME en een 3,5 van The 405 zijn de meningen verdeeld. Ikzelf vind het een heerlijk album om lekker op de achtergrond aan te hebben. Het is bijna lounge achtig zo relaxt zitten de beats in elkaar. Vernieuwend? Nee, absoluut niet. Vernieuwend voor Kele? Absoluut wel. Nooit te oud om bij te leren!

Caribou - Our Love (9/10)

Dan Snaith is een veelzijdige componist/muzikant. Onder de namen Caribou, Manitoba en Daphni heeft hij inmiddels al dik 7 albums uitgebracht. De diverse albums luisterend valt op dat elk album zijn eigen elektro insteek heeft. Caribou is het alter-ego dat het dichtst tegen pop aan ligt. Maar wát een spannend album zeg! Met een 8,6 op Pitchfork, een 9 van NME en een dikke 10 van The Guardian wordt het album beschreven als fascinerend. En dat is zeker niet onterecht. Elke track heeft bijzondere soundscapes, goeie ondersteunende vocals. Enkele tracks zoals bijvoorbeeld "Second Chance" hadden met gemak op het album van FKA Twigs kunnen staan. Eén van de nummers die me het meest bij blijft als onderscheidend en bijzonder is "Silver". Leuk is ook te lezen dat Owen Palett een behoorlijk bijdrage heeft geleverd aan dit album.

We Were Promised Jetpacks - Unravelling (7/10)

De indierockers van We Were Promised Jetpacks blijven met hun derde album doen waar ze goed in zijn. Goede gitaargedreven britpop maken. In de lijn van acts als Franz Ferdinand en The Joy Formidable. De schotten scoren er tot nu toe louter voldoendes mee al is er ook wel de nodige kritiek. Op AMG doen ze het goed met een 8 en ook Consequence of Sound is positief met een 7,5. Ik hou het zelf bij een 7. Om de simpele reden dat het album lekker klinkt, maar niet beklijft. Het artwork is overigens briljant!

Vance Joy - Dream Your Life Away (7,5/10)

Ik denk dat "Riptide" zo'n nummer is waarmee we iets teveel doodgeslagen zijn het afgelopen jaar door 3FM en later ook andere radiozenders. Maar toch ben ik dit album gaan beluisteren met het gevoel dat ik had toen ik "Riptide" voor het eerst hoorde. En voor de duidelijkheid, dat gevoel was iets van "Whoepie" of "Joehoe". Ik hou namelijk wel behoorlijk van het genre waarbij singer / songwriters ontzettende melodieuze songs maken. Een luisterbeurt van Dream Your Life Away bevestigt dat Vance Joy nog véél meer in petto heeft dat hiermee vergelijkbaar is. Songs als "From Afar", "Mess Is Mine" en "First Time" zijn allen sterke popsongs met een folkrandje. De nummers hebben een kop en staart, zijn niet te gecompliceerd en bovendien heeft James Keogh gewoon een erg fijne stem. Erg degelijk album. Een hoge notering in de jaarlijkse toplijstjes zal Vance Joy er niet mee halen, maar het is wel een album dat je over een jaar of vijf gerust nog eens met plezier op kan zetten, al was het maar om met de gitaar een beetje mee te tokkelen.

Magnus - Where Neon Goes To Die (8/10)

Confession: ik ben géén groot liefhebber van dEUS en Tom Barman. Ik heb album "In A Bar, Under The Sea" uit 1996 destijds grijs gedraaid, maar ben daarna nooit meer onder de indruk geraakt van nieuw materiaal. Ok, "Ghosts" van "Keep You Close" uit 2011 heeft nog vaak aangestaan, mede doordat mijn zoon (5 jaar) dat een geweldig nummer vindt. Héle hoge verwachtingen van de nieuwe samenwerking tussen Tom Barman en techno-dj/producer CJ Bolland had ik dan ook niet bij het luisteren. Ik moet na drie luisterbeurten echter erkennen dat de mannen samen een prima album in elkaar hebben gezet. Spannend, ontzettend divers, verassende samenwerkingen zoals bijvoorbeeld op "Singing Man" (Tom Smith van de Editors) en een rappende Tom Barman op "Catlike". De mannen zoeken duidelijk grenzen op en komen er helemaal mee weg.

SBTRKT - Whonder Where We Land (8/10).

De debuutcd van SBTRKT (spreek uit subtrakt) was op elektro gebied voor mij één van de hoogtepunten van 2011. Met smart was het dan ook wachten op zijn vervolgcd. Tussendoortjes waren en voldoende met een paar goede EP's. Opvallend op deze nieuwe cd is opnieuw de samenwerking met Sampha. Ook Sampha lijkt namelijk definitief doorgebroken te zijn met uitbrengen van zijn EP "Dual". Maar liefst vijf songs zijn weer een resultaat van deze samenwerking en eerlijk = eerlijk. Ze versterken elkaar zeker! Maar er is ook weer veel ruimte voor andere gastbijdrages. Zo ook Jessie Ware (ook op eerdere album), Ezra Koenig, Warpaint, Raury en A$AP Ferg. SBTRKT heeft weer een prima album in elkaar gedraaid en bevestigd één van de meest innovatieve producers/dj's in het vak te zijn. Hij blijft volledig weg van EDM en erg fijne verfrissende tracks te maken. Eén van de lekkerste nummers is toch "NEW DORP. NEW YORK". Recencies van dit album wijken behoorlijk af. Pitchfork een 5,5 en NME een 8. Ik sluit me in dit geval aan bij de liefhebbers.

Perfume Genius - Too Bright (9/10)

Welkom in de wereld van Mike Hadreas alias Perfume Genius. Ga hier gerust voor zitten om hier helemaal in weggezogen te worden. Ik was niet bekend met eerder werk van Perfume Genius, maar lees in recensies dat hij de transitie heeft gemaakt van onzekere "coming out" homoseksueel, naar een trots individu. De trots over het mogen zijn en tevreden met zichzelf zijn hoor je goed terug op "Queen", ook instrumentaal een erg krachtige song. Variatie is wellicht het toverwoord op dit album. "Don't Let Them In" is een Art Garfunkel achtige song. In "Grid" zijn spookhuisachtige gillen te horen wat het een donker nummer maakt. Waar Perfume Genius mij volledig inpakt is het wondermooie hemeltergende "Too Bright". Met minimale begeleiding en engel achtige koortjes wordt een ontzettend mooie song neergezet. Een dikke 8,5 op pitchfork en een 9 op NME. Dit lijkt de definitieve doorbraak van Mike Hadreas,

My Brightest Diamond - This Is My Hand (8/10)

Gewoon weer een dikke voldoende voor het nieuwe album van My Brightest Diamond. En dat is toch wel bijzonder knap voor alweer het 4e album aangezien Shara Worden consistent kwaliteit blijft leveren. De opener van het album geeft direct de toon van het album weer, uptempo met tempowisselingen, goed gevonden melodieën en een theatrale geluidssfeer. Fijne tracks zijn dus "Pressure" maar ook bijvoorbeeld "Lover Killer" en "Looking at the Sun". Met een 7 van Pitchfork en een 9 van NME heeft MBD niet te klagen over goede recensies.

FKA Twigs - LP1 (9/10)

We kunnen wel stellen dat het album van FKA Twigs één van de hoogtepunten van 2014 aan het worden is. Met haar loepzuivere maar ook mysterieuze stem, donkere loops en breaks in de tracks en crossover tussen hiphop en pop heeft ze een regelrechte jackpot te pakken. Het is vooral de donkere intensiteit die opvalt. Luister maar naar track "Two Weeks" die al vooraf ging aan de hype. Maar ook tracks als "Lights On" en "Video" zijn ontzettend goed. Eigenlijk staan er geen slechte tracks op. Niet voor niets een dikke 8,8 van pitchfork en louter goede recensies.

Alt-J - This Is All Yours (6/10)

Helaas ben ik in de nieuwe van ALT-J toch wat teleurgesteld. En voor de duidelijkheid, ik heb het écht geprobeerd! Album vier keer beluisterd voordat ik tot de conclusie kwam dat het écht niet zo goed is als ik had gehoopt. Ik heb zelfs doorbraakalbum "An Awesome Wave" nog teruggeluisterd om vast te stellen of het de tand des tijds wel doorstaan had. Heb ik toen door een ander referentiekader geluisterd? Nee hoor, "An Awesome Wave" is nog steeds spannend en sprankelend. Vette beats en weirde breaks. Dat heeft "This Is All Yours" dus, vooral op de eerste helft van de plaat niet. Van de "Intro" (track 1) tot de werkelijk niets toevoegende kwelfluit in de interlude "Garden of England" kan je het album overslaan. Het is saai ("Arrival in Nara" en "Nara") of de stem van Joe Newman hangt je gewoon de strot uit in een belachelijk nummer als "Every Other Freckle". Is het dan helemaal kommer en kwel? Nee, het album wordt gaandeweg toch nog wat beter. "Choice Kingdom" is veel voller geproduceerd, komt gaandeweg het nummer absoluut over. Ook "Hunger of the Pine" moet ik erkennen is best gewaagd door gebruik te maken van een Miley Cyrus sample. Het is vooral de dreigende instrumentatie die het nummer draagt. Ook de bijzondere samenzang op "Warm Foothills" met zang van Conor Oberst, Lianne La Havas, Sivu, en Marika Hackman is op zijn minst bijzonder te noemen. "Leaving Nara" aan het eind van het album is het beste nummer van de Nara trilogie. Het gaat me wat te ver om het album net zoals Pitchfork's zuurpruim recensent Ian Cohen een 4 te geven. ALT- J heeft absoluut geprobeerd te experimenteren en geen tweede Awesome Wave in elkaar te zetten, maar is helaas niet geslaagd in een grandioos vervolg. Een 6 voor de moeite.

Spring Offensive - Young Animal Hearts (9/10)

Fijn zo'n ontzettend sterk debuut van Spring Offensive! Een album zonder zwakke schakels. Fijne catchy gitaarritmes en swingende ritmes voeren de boventoon op dit album. Het doet me denken aan bijvoorbeeld Cold War Kids, stadgenoot Stornoway en Local Natives maar heeft onmiskenbaar eigen identiteit. Die eigen identiteit krijgt het door sterke lyrics en zware onderwerpen. Titelsong "Young Animal Hearts" is een heerlijke coming of age anthem waarin de leadzanger zingt waar het over gaat voor jongeren, namelijk "I Wanna Fit In". Ook het nummer "Hengelo" over de bosjongen die lang ons nieuws heeft gedomineerd door in de bossen van Berlijn geleefd te hebben is erg sterk. Wegdroommuziek met een fantastische climax is te vinden in "52 Miles" dat door de samenzang op het eind van het nummer echt prachtig is. Andere nummers die ik nog wil noemen zijn "Bodylifting" en "Carrier". Maar nogmaals het héle albums is sterk. Dit is zeker één van de betere indierock albums van het jaar dat voorlopig op replay gaat.

Duologue - Never Get Lost (9/10)

Net gereleased is het nieuwe album van Duologue "Never Get Lost". Het is het tweede album van deze vijfkoppige band. Waar het eerste album "Song & Dance" nog iets meer rock meets elektronica was, gaat dit album echt véél meer richting elektronica. Het is soms donker en verassend en een nummer als "This is Happening" is broeiend. Daarbij versterkt frontman Tim Digby's falsetto stem het dramatische gevoel des te meer. Een nummers als "Forests" is instrumentaal erg mooi. Ook "Sibling" herbergt eerdergenoemde broeierige sfeer en blijft gedurende het nummer eigenlijk continue verassen. Nummer "Traps" is ontzettend melodieus en zet onherroepelijk aan tot dansen. "All Night Shows" eindigt met een Flume achtige productie. Dit is een super album waar ik eindeloos naar kan luisteren!

Lonely The Brave - The Day's War (8,5/10)

Nadat The Gaslight Anthem met zijn laatste album "Get Hurt" toch een béétje door het ijs is gezakt (dat album met dat omgekeerde hartje) was ik toch wel op zoek naar een goede vervanger voor de wat hardere gitaarrock. In de OOR las ik iets over een nieuwe band met een wat rauwer geluid en een leadzanger met fantastische strot. Daar blijkt geen woord van gelogen. Eerste nummer "Trick of the Light" viel me eerlijk gezegd nog een beetje tegen. Maar vervolgnummer "Backroads" maakt dat ruimschoot goed! Ook "Dinosaurs" en "Deserter" zijn ontzettend goed. Grote kans dat deze mannen in niet al te lange tijd uitgroeien tot wat ze zelf al bezingen in "Kings of the Mountain". Stadionacts als Biffy Clyro, White Lies en Kings of Leon hebben er zéker een geduchte muzikale collega bij. Héél soms is het ietwat tè strak (clean) geproduceerd. Dat mag de kritische noot zijn.

Jeff Beadle - The Huntings End (8/10)

Ergens tussen het beluisteren van Luke Sital-Singh en Vance Joy door kwam ik Jeff Beadle tegen. Daar waar ik hooggespannen verwachtingen had van de eerste twee ging de recht door zee Singer / Songwriter Beadle er uiteindelijk met mijn aandacht vandoor. Vier jaar heeft de beste man gedaan om dit album (met slechts 8 nummers) van de grond te krijgen. Maar wat een geslaagd debuut. Fijne melodieën maar vooral intense beleving. Op eerste gehoor deed de stem me heel even denken aan Adam Duritz (zonder maniertjes), maar een vergelijking met bijvoorbeeld Marcus Foster kan beter gemaakt worden. De manier van opname met veel ruimte voor vooral de akoestische gitaar en harde aanslagen draagt bij aan het overdragen van het échte Singer / Songwriter gevoel. Meegezogen worden in de beslommeringen die Beadle mee heeft moeten maken is heerlijk. "Cautious Lovers" is hier een mooi voorbeeld van evenals "Devil's Arms". De teksten zijn tevens grandioos. Genoeg reden om dit album op repeat te zetten en te hopen dat Jeff Beadle niet nogmaals 4 jaar doet over het opnemen van 8 nummers.

Strand of Oaks - HEAL (9/10)

Om maar met de deur in huis te vallen. Wát staan er een ijzersterke tracks op deze plaat van Strand of Oaks. Heerlijke rocksongs met power. Dat start direct met nummer Goshen '97 (op gitaar J. Mascis van Dinosaur Jr.). Vervolgens is nummer HEAL een bijzondere psychedelische trip dat het tempo alsmaar aanhoudt. En daarna dan! "Same Emotions" is misschien wel de beste track van het album. Wat een heerlijk gitaarwerk! Dat gitaarwerk komt overigens over het hele album terug. Snoeiende, gierende gitaren en knetterharde drums. En de afwisseling is gigantisch. Het lijkt alsof je op elk nummer weer een compleet andere invalshoek hoort en een ander geluid van Showalter. Zo intens als hij zingt op "Shut In" dat het keihard raakt. Het vervolgnummer "Woke Up To The Light" is dan het eerste moment van rust op de plaat. Lijkt het althans in eerste instantie. Met rammelende drums en achtergrondzang krijgt ook dit nummer een knallend einde. De spanning op "Mirrage Year" is om te snijden en het nummer explodeert dan ook gaandeweg. Niets dan lof voor Timothy Showalter met het absoluut waarmaken van hooggespannen verwachtingen en uitbrengen van met stip zijn beste plaat tot nu toe. Hulde voor het kiezen van een compleet andere richting!

Letting Up Despite Great Faults - Neon (6,5/10)

Right up my alley is de dreampop van Letting Up Despite Great Faults. Met het nieuwe album "Neon" slaan ze de weg verder in waar ze na "Untogether" gebleven waren. Uptempo, catchy en vooral veel gebruik van elektronica. Ik zou de vergelijking met M83 niet helemaal vinden misstaan, vooral muzikaal gezien, met dien verstande dat door het vrouwelijk bandlid het toch totaal anders klinkt. Alle nummers zijn relatief kort (max 3,5 minuut) en je gaat dus vrij snel door het album heen. Kritische noot is dat de nummers als je het achter elkaar aanspeelt wel teveel op elkaar lijken. M83 is qua opwekken van een gevoel absoluut een paar stappen verder en trekt je een wereld in. Bij Letting Up Despite Great Faults heb ik twee a drie nummers lang een ontzettend opgewekt gevoel, maar krijg ik na 4 nummers zin om wat anders op te zetten. Om na een tijdje toch weer terug te grijpen naar "Neon. Dat dan weer wel. Het feit dat ik niet direct nummers kan noemen die er écht uitspringen zegt ook wel wat.

King Creosote - From Scotland With Love (8,5/10)

Het is niet heel makkelijk om King Creosote te omschrijven. Ik heb al behoorlijk veel en vooral verschillend materiaal van hem gehoord. Lang niet alles aangezien hij al zeker 15 albums heeft uitgebracht waarvan het grootste gedeelte niet digitaal beschikbaar. Ik leerde hem kennen door zijn (doorbraak) samenwerking met Jon Hopkins op hun gezamenlijke "Diamond Mine". Dat bleek in 2011 de basis voor een mooie nieuwe start voor Kenny Anderson. Zo was ik dus in ieder geval meer dan nieuwsgierig toen ik zag dat hij nieuw materiaal uit zou brengen. Wat opvalt aan de plaat is de afwisseling en variatie in uitbundig werk als "For One Night Only" en "Largs - long". De laatste doet erg denken qua ritme aan Amy McDonalds "This is the Life", maar ook aan bijvoorbeeld werk van The Divine Comedy en I Am Kloot. Wat echter vooral mooi is aan King Creosote is het meer ingetogen werk als bijvoorbeeld "Miserable Strangers" en "Leaf Piece - long" met een prachtige outro van meer dan anderhalve minuut. Het werk is met passie gemaakt ondersteunend aan een gelijknamige documentaire over Schotland. Over werk, oorlog, liefde en verdriet. Het anthem "Paupers Dough" is een fraai slotstuk. Ontzettend mooi werk!

Ryan Adams - Ryan Adams (8,5/10)

Ik moet eerlijk bekennen dat ik met Ryan Adams een soort haat/liefde verhouding heb. Ik ben helemaal gek van één nummer, een cover ook nog wel dat ik zelfs gebruikt heb als achtergrondnummer toen ik voor mijn lieftallige vrouw op één knie ging. Adams zijn cover Oasis's Wonderwall vind ik schitterend. Maar het andere materiaal dat ik beluisterde kon me helaas verre van bekoren. "Ashes & Fire" uit 2011 en bijvoorbeeld "Cardinology" heb ik goed beluisterd en was beide niet mijn cup of tea. Ik dan ook niet zeggen dat ik zat te wachten op nieuw materiaal. Totdat ik vorige week in mijn favoriete lokale platenzaak stond. Even dacht ik The War on Drugs te herkennen dus vroeg aan de verkoper wie het was. "De nieuwe van Ryan Adams" was het antwoord. Altijd fijn als je een album dus al begint te beluisteren met enig enthousiasme. Net als bij The War On Drugs kreeg ik tijdens het beluisteren een hoog Bruce Springsteen gevoel bij nummers als "Kim", het prachtig ingetogen "My Wrecking Ball" dat qua titel natuurlijk rechtstreeks refereert aan The Boss, "Feels Like Fire" en het prachtige "Tired of Giving Up. Voldoende nummers zijn ontzettend hoog qua kwaliteit om te kunnen spreken van een fantastisch album. Ryan Adams heeft het met zijn 14e plaat voor elkaar gekregen om snel het nóg oudere materiaal met grote curiositeit terug te luisteren. Topplaat!

Cloud Boat - Model Of You (7/10)

Je hebt van die albums die direct grijpen. Het voor mij compleet onbekende Cloud Boat, dat schijnbaar al een erg succesvolle doorbraakplaat had met "Book of Hours", doet dat direct met de "Prelude" van die "lastige" tweede "Model Of You". Nou, niks lastig dus. Voor mij gewoon een heerlijke eerste en oh, wacht er is nog meer materiaal! "Prelude" start met heerlijk lichtgewicht gitaarspel en aanzwellend getrommel. Zanger Tom Clarke bouwt zijn zang daar rustig bovenop. Die aandacht blijven ze vervolgens eigenlijk behoorlijk vasthouden. "Hideaway", "Carmine" en "The Glow" zijn heerlijk. Het doet me qua experiment en zang vooral een beetje denken aan Alt-J dat opneemt met mijn andere hedendaagse muziekliefde "The Acid" en soms gewoon een beetje Hurts.

Kensington - Rivals (8,5/10)

Wat baal ik onwijs dat ik Kensington gemist heb op Lowlands. Keuzes keuzes. Maar na het (goed) beluisteren van Rivals was ik er toch maar al te graag bij geweest in de Alpha. Juist dat podium leent zich precies voor de muziek die Kensington maakt. Zonder het allemaal te overdrijven durf ik wel te stellen dat deze band één van de grootste rockbands van Nederland aan het worden is. Een genre waar we de laatste jaren met acts als Go Back To The Zoo, De Staat, The Voicst en véle andere bands toch al niet verlegen in zaten. Maar Kensington weet voor elkaar te krijgen wat maar enkele grote buitenlandse bands ook lukt, bands als Kings of Leon en U2 bijvoorbeeld en dat is stadionrock laten rocken en tóch toegankelijk maken voor een heel groot publiek. De teksten zijn, zéker bij intensief beluisteren niet briljant. Zelfs soms wat eentonig. Neem "All For Nothing" als voorbeeld dat grotendeels leunt op hetzelfde refrein. En tóch werkt het, flikken ze het om door goed gebruik te maken van muzikale intermezzo's, rammelende gitaren, aanzwengelende drums en ook stiltes het nummer tot epische proporties uit te breiden. En dan zijn er ook nog de ijzersterke songs als "Streets" en "System". "War" neigt door het gitaarriffje zelfs een beetje richting Two Door Cinema Club. Al helemaal prachtig is het gitaarwerk in "Don't Walk Away" dat bijna The Edge achtig weerklinkt. Ik gun deze mannen een ontzettende internationale doorbraak en voorspel dat helemaal niet als onmogelijk. Tijd om ze live dus snel maar een keer mee te pakken. De clubtour zal dat niet worden want die is van voor tot achter uitverkocht.

Angus & Julia Stone - Angus & Julia Stone (7,5/10)

Broer en zus Angus & Julia Stone veroveren de wereld al bijna 10 jaar met hun onmiskenbare folk-blues muziek. Bijzonder aan dit duo is dat het duoschap geen vaste waarde in hun muzikale leven is. Evengoed werken ze allebei aan solomateriaal. Zo heeft Julia in 2010 en 2012 solo-albums uitgebracht en Angus Stone in 2009 en 2012. Toch kan het solomateriaal gewoon niet tippen aan de fantastische gezamenlijke albums "A Book Like This" en vooral "Down The Way", welke ik zo grijs heb gedraaid dat ik onlangs een nieuw exemplaar heb moeten kopen. De magie zit hem dan toch vooral in de (exemplarische) harmonie en afwisseling tussen nummers. Ze nemen meestal allebei wat nummers voor hun rekening. De stemmen van beide Stones zijn eigenlijk helemaal niet briljant, maar als ze samen schrijven en musiceren gebeurt er iets. Op hun nieuwe Self Titled album "Angus & Julia Stone" is dat weer niet anders. Vanaf "A Heartbreak" niets dan ijzersterke folksongs met als hoogtepunten "Grizzly Bear", "Get Home" en "From The Stalls". Met 16 tracks op de deluxe versie is het aanbod nieuw materiaal überhaupt niet karig. Wat mij betreft gewoon weer samen schrijven aan het volgende album.

The Gaslight Anthem - Get Hurt (6,5/10)

Ik had op voorhand al gelezen dat The Gaslight Anthem een nieuwe weg ingeslagen was. Ik was er nog niet zeker van wat ik daarvan zou moeten denken. Ik vond juist die gruwelijk rauwe sound van "The '59 Sound" uit 2008 zo ontzettend gaaf. Daarna zijn er op American Slang en Handwritten ook zeker nog mooie nummers gemaakt, maar iets softer werd het zeker. De nieuwe weg op dit nieuwe album kan dus twee kanten op. Terug naar het begin of écht iets anders. Twee nummers verder ben ik nog steeds zoekend. Een gevaarlijke titel als "Stay Vicious" levert een singalong op met de tekst "Singing lala lala lalalala". Ook "1000 Years" levert een niet al te veel zeggend nummer op. Met het derde nummer "Get Hurt" hoop ik dan eindelijk op raggende gitaren, ik krijg echter een rockballad. En toch is het daar, met de kleine zangkoortjes op de achtergrond en Brian Fallon die zijn hart lucht dat ik de nieuwe weg begrijp. Fallon zijn hart is gebroken en dat blijkt de inspiratie te zijn. En als je dan "Helter Skeleton" beluistert en daar de combinatie vuige gitaren versus rockballad krijgt in een ontzettend lekker nummer, dan blijkt deze combinatie prima te werken. Ook "Underneath the Ground", "Ain't that a Shame" en "Dark Places" zijn wel aardige nummers. Of het breekbare "Break Your Heart". Maar eerlijk is eerlijk, het niveau van The '59 Sound is gewoon niet aanwezig. Daar kunnen ook de 3 aardige bonusnummers op de Deluxe versie niets meer aan doen.

Owen Pallett - In Conflict (7,5/10)

Eindelijk de tijd gekregen om eens goed naar het vierde album van Owen Pallett te luisteren. Zijn naam zal wellicht niet bij iedereen bekende associaties oproepen, toch heeft deze Multi-instrumentalist al aan veel projecten meegewerkt die je zal kennen. Zo heeft hij onder andere bijgedragen aan albums van Arcade Fire en Beirut. Ook de samenwerking op dit nieuwe album "In Conflict" is niet met de minsten. Zo heeft Brian Eno veel bijgedragen door gitaar, toetsen en achtergrondzang toe te voegen op verschillende songs. Owen Pallett werkt veel met hypnotiserende soundscapes met viool als basis ingrediënt. Een paar van de sterkste nummers staan aan het begin van het album. Titelsong "In Conflict", "On a Path" en "Song For Five & Six" zijn geschikt voor massa consumptie. Een nummer als "The Passions" bijvoorbeeld is dat wat minder. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik gedurende het album de aandacht een beetje kwijtraak, het tempo gaat wat omlaag totdat "Infernal Fantasy" je weer een beetje wakker schudt.

Alex Banks - Illuminate (8/10)

Ik was altijd behoorlijk gek op de "In Search Of Sunrise" serie. Deze jaarlijkse compilatie cd's waarbij de eerste 7 delen door Tiësto werden gemaakt en later vanaf deel 8 tot heden door Richard Durand hadden altijd zo'n heerlijke zweverig en dromerige relaxte progressive trance sound. Ik ben de serie zelf eigenlijk sinds 2007 een beetje uit het oog verloren (het jaar dat Tiësto ermee stopte), maar het nieuwe album van Alex Banks deed mij terug denken aan deze heerlijke vakantie albums. Cruisend over de Deutsche Autobahn of de Route de Soleil naar een verre vakantiebestemming met een slapende vrouw en slapende kinderen in de auto. Dat gevoel. Het knappe aan het album van Alex Banks is dat hij dus volledig zelf verantwoordelijk is voor de productie van dit album. Het is geen compilatie, allemaal eigen werk. En saai wordt het dus nergens. Het album is vooral instrumentaal maar bevat een aantal pareltjes met vocalen van Elizabeth Bernholz. Illumninate is een geweldig trance album!

Glass Animals - ZABA (9/10)

Nee ik was Glass Animals écht niet vergeten! Debuutplaat ZABA mag namelijk ook echt niet vergeten worden! Deze band heeft het in zich de verassing te zijn die ALT-J drie jaar geleden bijvoorbeeld was. Bezwerende ritmes, dikke baspartijen en veel variatie in de beats zorgen voor een ontzettend interressant album. Ze maken muziek in het genre indie maar wel tegen triphop aan. Maar op veel nummers hoor je ook iets caribische of tropische geluiden wat het een fijne zomerplaat maakt. Titels als "Black Mambo" en "Cocoa Hooves" onderstrepen dat gevoel ook wel een beetje. Met de productie van Paul Epworth (o.a. Coldplay, Florence and the Machine, Bloc Party en John Legend) is ook helemaal niks mis. De harde beats in "Flip" en vooral "Wyrd" en minder zware producties van bijvoorbeeld "Pools" en "JDNT" dragen bij tot een veelzijdig album.

The Acid - Liminal (10/10)

Whoohoo! Dit is zo'n album dat dit jaar en de komende jaren op repeat blijft staan! De voortekenen waren er al na de eerste single releases maar het album is dubbel en dik zijn geld waard! Ik kwam dit gezelschap op pad doordat ik al een tijd betoverd ben door het wonderschone Berlin van Ry Cummings onder zijn pseudo Ry X. Aangevuld met de Britse dj Adam Freeland en de Californische producer Steve Nalepa vormen ze The Acid. Ik zou het graag in het hokje indie-elektronica plaatsen, datzelfde hokje waar The XX met Jamie XX zich ook bevind, maar de sound van dit album is door de zang van Ry X toch totaal anders. Luister maar naar "Fame" dat begint met een heerlijke rollende beep, een gitaartje wordt toegevoegd en dan die 80's achtige Depeche Mode zang: FAME. Het zit hier ook wel dicht tegen bijvoorbeeld Hurts aan. Maar dan heb je het zwaar verstilde "Animal" al gehad. Het donkere "Veda" waar de productie juist veel harder is aangezet. Dan de dikke bassline in "Creeper". De productie met oerwoudgeluiden doet me dan weer denken aan Son Lux, ook een begenadigd geluidskunstenaar. En zo gaat het album maar door met briljante tracks en dikke beats. Superlatieven tekort? Ja behoorlijk, vooral als dan "Basic Instinct" ook nog voorbij komt! Wat wordt dat nummer op de helft rauw zeg! The Acid brengt 11 nummers van weelde. 11 nummers dikke elektronica met fantastische zang. Top-10 materiaal!

Nick Mulvey - First Mind (8/10)

Shit, geen Ben Howard op Lowlands. Had ik graag eens gezien. Gelukkig is daar Nick Mulvey, die vooral muzikaal gezien met zijn gitaarwerk en arrangementen in de zelfde hoek zit. Dit hoor je terug in songs als "Fever To The Form", "April" en "Alisa Craig". Doordat het stemgeluid van Nick Mulvey totaal anders is kan je van een kopie niet spreken. Mulvey moet het niet hebben van een prachtige stem, maar vooral van fijne melodieuze zanglijnen. Het leuke aan het album is ook een stukje diversiteit in de songs en ruimte voor afwijkende nummers als "Cucurucu" en "Juramidam". Bijzonder is ook de in een nieuwe song gegoten cover van 90's classic "You're Not Alone" van Olive in "Nitrous". In zijn geheel heeft het album niet dezelfde pop geliktheid als het debuutalbum van Ben Howard. Het is net ongepolijster, maar daarom ook voldoende reden om die vergelijking maar los te laten, te genieten van dit album en vooral uit te kijken naar Mulvey zijn volgende album en een mooi live optreden.

David Gray - Mutineers (7/10)

Ik heb een zwak voor Ierse Singer Songwriters. James Vincent McMorrow, Damien Rice en Glen Hansard zijn mijn favorieten. David Gray komt hier vlak achteraan. Nou wil alleen het feit dat David Gray geen Ier is. Hij is alleen in Ierland wél mateloos populair en daarbuiten eigenlijk te weinig. Het duurde allereerst vier albums voordat Gray met White Ladder een album met hits had opgenomen. Nummers als "Babylon" en "This Year Love" kent zowat iedereen. Ook album "Draw The Line" staat bij mij hoog in mijn lievelingslijsten, maar heel eerlijk heb ik de albums "Life in Slow Motion" en "Foundling" eigenlijk redelijk overgeslagen. Dat is het dus met Davig Gray. Hij raakt me soms gigantisch met die half schreeuwende zangende stem. Maar soms zijn de producties tam en zingt hij dat ook. Foundling kabbelt voort en komt nergens. Dan nu eindelijk naar het nieuwe album, Mutineers. David Gray is voor een deel terug. Het zal niet mijn favoriete album worden, maar een paar leuke nummers herbergt het zeker. Neem opener "Back in the World" en "Cake and Eat it", beide nummers beschikken over leuke melodietjes die ontzettend blijven hangen. Ook mooi is "Last Summer" dat wordt afgesloten met een vioolstuk dat geïnspireerd lijkt te zijn op Chinese filmmuziek. Andere mooie nummers zijn "As the Crow Flies, "Mutineers" en "Girl Like You". David Gray is er weer in geslaagd een album te maken met vakwerk. Het mist de intensiteit in zang die juist op White Ladder, járen geleden wel aanwezig was, maar is nog altijd geloofwaardig.

Ed Sheeran - X (Multiply) (6/10)

Ed Sheeran is drie jaar geleden natuurlijk gigantisch doorgebroken. Heel de wereld aan zijn voeten met zijn uiterst poppy gitaarmuziek. Maar toch stond Ed Sheeran ook op de grote festivals in Nederland. Mede dankzij 3FM natuurlijk. En probeer dat dus allemaal maar even te overtreffen met een nieuw album. Het allereerste wat de afgelopen maanden al opviel in zijn nieuwe richting is natuurlijk de aansluiting met zeer top-40 gerichte producers als Pharell Williams waaruit draken van nummers als "Sing" en "Runaway" zijn ontstaan. Samenwerking die Ed Sheeran volgens mij helemaal niet nodig heeft om als artiest serieus genomen te worden. Gelukkig staan er ook nog wat mooie liedjes op het album zoals "One", "Photograph", "Bloodstream" en "Tenerife Sea". Op "The Man" en "Take It Back" doet hij pogingen om op The Streets of Scroobius Pip achtige wijze te rappen. Niet heel geslaagd helaas. Productioneel deden een paar nummers ("I'm A Mess mij (en mijn vrouw) zelfs aan de Backstreet Boys denken. Uiteindelijk moet dus de conclusie getrokken worden dat Ed Sheeran een fantastische muzikant is gezegend met een goeie herkenbare stem maar zich helaas volledig onder laat sneeuwen in het productionele proces. Dat is niet zo gek met eerdergenoemde Pharell Williams en producers als Benny Blanco (Jessie J, Britney Spears, Katy Perry) en Jeff Bhasker (Alici Keys, Fun.) om zich heen. En daarmee helaas een teleurstellende plaat heeft afgeleverd.

How To Dress Well - "What Is This Heart?" (8,5/10)

Het tweede album van How To Dress Well werd twee jaar geleden erg goed ontvangen, ook bij mij getuige een 8e plek in mijn jaarlijkse top-30. De stijl van How To Dress Well is in een wirwar van stromingen toch wel enigszins uniek te nomen. Lo-fi R&B is wat er destijds voor verzonnen is. Een snufje Frank Ocean, James Blake en Bon Iver. Opener "2 Years On (Shame Dream)" is qua onderwerp en tekstueel direct een volle mep in je gezicht, hoewel het ontzettend klein met minimale instrumentatie wordt gebracht. Vanaf "Face Again" begint het experimenteren met geluiden en soundscapes weer naar boven te komen. Op "Words I Don't Remember" is het ook weer spannend, vooral de 8 seconden stilte zowat middenin de plaat pakt wonderwel goed uit. Opbouwen, stilte en weer heel kalm door. Het experiment is op "Repeat Pleasure" wat verder te zoeken. Wat is die plaat eigenlijk glad, maar toch fantastisch door de melodieuze benadering. Er is ook ruimte voor energie zoals op “Childhood Faith in Love (Everything Must Change, Everything Must Stay the Same)” en “House Inside (Future Is Older Than the Past)”. Een ontzettend eerlijk album en een inkijkje in Tom Krell zijn wereld.

Typhoon - Lobi de Basi (9/10)

Wat hebben we hier lang op moeten wachten zeg. In 2007 bracht Typhoon het bejubelde "Tussen Licht en Lucht" uit, waarmee hij direct bewees een parel in de Nederlandse hiphop te zijn. En pareltjes moet je koesteren, zo moet Typhoon samen met zijn label gedacht hebben. En zo kan het dat één van de meest vermaarde hiphopartiesten pas na zéven jaar een nieuw album uitbrengt. En het is het wachten méér dan waard! Typhoon heeft zijn tijd besteed om de wereld rond te reizen, ervaringen op te doen, nieuwe verdiepingen te krijgen. En die brengt hij terug in zijn muziek. Wereldse invloeden als reggae, buena vista social club achtige Cubaanse blazers maar ook slavenmuziek op het eind van "We Zijn Er". Hij durft scherpe onderwerpen aan te snijden zoals de eeuwige strijd over god en Allah in "Hemel Valt". Tekstueel is het ook weer één groot feest. Variatie, fijne flows en mooie vondsten, het is spelen met de Nederlandse taal. Bijzonder is ook de samenwerking met cabaretier Andre Manuel op "Zandloper". Tenslotte is op het album ook een plekje voor het reeds eerder uitgebrachte "Van De Regen Naar De Zon" een nummer dat Typhoon een half jaar geleden heeft mogen uitvoeren in de ridderzaal tijdens Prinsjesdag en blijk geeft aanzijn bijzondere plek in de Nederlandse cultuur. Typhoon overtuigt meer dan ooit met "Loba de Basi" (Liefde is de baas). Het is alleen maar hopen dat zijn volgende album niet wéér 7 jaar op zich laat wachten. Tenzij het wedermaal deze kwaliteit herbergt.

Passenger- Whispers (7/10)

Ik was eigenlijk niet van plan iets te schrijven over Passenger. Na een positieve eerste indruk van zijn eerste album uit 2012 en een notering in mijn top-30 van dat jaar kon ik hem de afgelopen jaren helaas steeds minder waarderen. Ik heb Passenger wel eens vergeleken met James Blunt en ook die liefde begint langzaam te doven. Helemaal na zijn laatste album. Terug naar Passenger je moet immers alles een kans geven. Het album start eigenlijk precies zoals ik had verwacht en helaas was mijn verwachting dus niet heel hoog. De eerste drie nummers kunnen mij niet echt bekoren. Maar dan wordt ik ineens gegrepen door de ballad "Golden Leaves". Een wonderschoon klein liedje over vasthouden aan het laatste stukje liefde. Maar op een of andere manier voelt het in plaats van 12 in een dozijn ineens intiem of eigen. En eigenlijk zet dat voort in nummers als "Rolling Stone" en "Whispers". Dat plus een mooi uptempo folknummer als "Start a Fire". Zo zorgt Passenger ervoor in mijn muziekbibliotheek niet alleen voorbij te gaan maar zullen een paar nummers ook een blijvertje zijn.

CLAIRE - The Great Escape (7,5/10)

Nog zo'n album waar ik dus echt enthousiast van kan worden. Ergens in het verlengde van CHVRCHES en Grimes kan je CLAIRE vinden. Deze 5-koppige band met als centraal middelpunt Josie-Claire Buerkle zijn geformeerd in München maar gaan met hun aanstekelijke synthpop en elektronica absoluut buiten de landsgrenzen doorbreken. De formule op het album is grotendeels hetzelfde, maar nummers lijken eigenlijk nooit echt op elkaar. Nummers als "Games" en "My Audacity" doen het ontzettend goed. Gaandeweg het beluisteren van het album komt een vergelijking bij me op dat je dit krijgt als je M83 met London Grammar mixt. Maar ook een beetje The XX zoals op "In Two Minds". Geen vervelende verwijzingen denk ik voor CLAIRE. Kortom een leuk elektro album! Niet heel vernieuwend maar wel een ruime voldoende.

Fink - Hard Believer (8/10)

Op 14 juli 2014 is het eindelijk zover, dan komt het langverwachte nieuwe album van Fink uit genaamd Hard Believer. Inmiddels is het album echter hier en daar al te vinden. Het verhaal van Fink blijft bijzonder. Begonnen als DJ / producer de doorontwikkeling gemaakt naar singer / songwriter. Gevierd singer / songwriter wel te verstaan. Met het album wordt zijn naam eigenlijk alleen maar groter. En kwalitatief is Fink alleen maar geweldiger geworden. Bij het beluisteren valt opener en titeltrack "Hard Believer" me eigenlijk wat tegen. Het is een nummer met een beetje een blues achtige sound. Het spreekt me niet aan. De openingstonen van "Green and the Blue" brengen gelukkig wel direct een wasem van herkenning. Dit is de Fink die ik geweldig vind. Het is iets zachter en er gebeurd meer in het nummer. "White Flag" is vervolgens een 5-minuten durende jamsessie zonder zang. Hmmm. Twijfel. Is dit album wel zo sterk? En dan begint het eigenlijk pas écht. Achtereenvolgens "Pilgrim", "Two Days Later", mijn favoriet "Shakespeare", "Truth Begins", de vooruitgeschoven fantastische single "Looking Too Closely" en "Too Late" zijn ijzersterk. Het is een album dat in de combinatie gitaar, slagwerk en piano met die stem van Fink echt warm wordt. Fink stelt verre van teleur en gaat waarschijnlijk net als voorgaande albums, hoe vaker je het luistert dieper onder je huid zitten. Voor nu een dikke 8! Ik kan niet wachten hem op Lowlands weer te zien!

Clap Your Hands Say Yeah - Only Run (8,5/10)

Het vierde album van Clap Your Hands Say Yeah is voor mij tevens het eerste album. Dus vergelijkingen met eerder materiaal kan ik niet maken. Wat me bij dit album opvalt is de fijne mix tussen verschillende indiestijlen. Soms wat harder (meer gitaar) zoals "Coming Down". Soms wat meer 80's synthesizer zoals "Little Moments" , maar het album vliegt nergens uit de bocht. Het is ondanks verschillende stijlen eerder dynamisch dan rommelig. Tevens zijn de nummers goed uitgewerkt. Nummers als "As Always" en "Blameless" hebben vooral een mooi einde waardoor je blijft luisteren. Je kan nummers gewoonweg niet éérder afzetten omdat er altijd iets gebeurd. Qua sound doet het me denken aan "Tapes 'n' Tapes, The Walkmen maar ook soms een snufje Cold War Kids. Waar is toch die sample aan het begin van "Only Run" van? Ook een erg goed nummer trouwens. Ja, conclusie is dat Clap Your Hands Say Yeah absoluut een leuke toevoeging is aan mijn favoriete indiebands.

Morning Parade - Pure Adultered Joy (6,5/10)

Het kan vergaan met een band als Morning Parade. Een stevige dosis zelfpromotie en vooral ook zelfoverschatting was ongeveer de basis voor een redelijk succesvol debuutalbum. Creatief succesvol? Mwoah. Single "Under The Stars" deed het goed en werd 3FM Megahit. Voldoende exposure dus. De rest van het album was lang niet slecht. Op tijden zelfs springerig vrolijk. Eigenlijk is deze opvolger niet anders. "Pure Adultered Joy" bestaat vooral weer uit up-tempo meezingers. Het is misschien wel een beetje de Engelse "Go Back To The Zoo" met een beetje Two Door Cinema Club. Het spellen op het einde van het titelnummer zou ik bijna uitermate pijnlijk noemen. Maar toch. Als ik even niet luister naar teksten of héél bewust luister. Als ik dit album gewoon even lekker aanzet om iets aan te hebben. Dan is het nog best te pruimen. Dan heeft "Seasick" plotseling een leuk intermezzo waar je toch even naar gaat zitten luisteren waarna het nummer weer lekker groot wordt en explodeert. Ik zie het live best voor me. Dan is "Car Alarms & Sleepness Nights" eigenlijk best een lekker nummer met een fijne opbouw van klein naar groot. Azijn aan de kant. Ik vind Morning Parade best weer lekker klinken. Best.

Dancing Years - Here's to my old friend

Goed. Hiervoor mag je mij 's nachts dus wakker maken. Als muziek uitgebracht wordt zoals dit nummer. Noem me gevoelig. Noem me een sucker voor softe folk. Het zal allemaal best, maar als muziek gemaakt wordt als dit kom ik in licht euforische stemming. Dancing Years heeft met Here's To My Old Friend een heerlijk licht (zwaar) melancholisch nummer gemaakt. Afgemaakt met viooltje en je kan me wegdragen. 

Bekijk de video hier: http://youtu.be/NB50VysST5g

Spotify live versie:

http://open.spotify.com/track/3qGguLgSNp3UABf4d80uwX

Sam Smith - In The Lonely Hour (7,5/10)

Dit had ik dus niet helemaal verwacht. Sam Smith had behoorlijk veel verwachtingen geschept door zijn uitverkiezing als winnaar van de BBC sound of 2014. Eerlijk gezegd waren die verwachtingen mij minder hoog. Het nummer La La La met Naughty Boy vind ik namelijk, hoe moet ik dat netjes zeggen? Behoorlijk infantiel. Latch met Disclosure was beter maar "Money On My Mind" is een redelijke aaneenschakeling van schel en hetzelfde. Mijn verwachting was dus een zeer dansbaar album dat niet geheel in mijn straatje zou liggen. Niets is minder waar. In het tweede nummer "Good Thing" zit gaandeweg het nummer nog een vlotte beat, maar daarna zakt het tempo en is er ruimte, heel veel ruimte voor Sam Smith zijn stem. En die is prettig! Achter elkaar mooie nummers als "Stay With Me", "Leave Your Lover", "I'm Not The Only One" en "I've Told You Now. Nog héél even wat meer tempo op "Like I Can" en dan direct weer kalmte in de drie afsluitende songs. Je hoort dat er veel aandacht is besteed aan productie. Het werkt de nummers zeker niet tegen maar ergens vraag ik me af hoe ze zouden klinken als ze nóg meer gestript waren. Maar als debuut valt het me dus zeker niet tegen. Ik had minder verwacht.



*binnenkort helemaal op spotify!

Case Mayfield - Another Glorious Battle for the Kingdom (8/10)

Koesteren. Dat is het juiste woord dat ik voel bij Case Mayfield. Deze moeten we koesteren. Kees Veerman alias Case is namelijk vrij van pretenties. En dat is heerlijk. In 2010 heeft hij de Grote Prijs van Nederland gewonnen. Zijn eerste volledige album "The Many Coloured Beast" is tot plek 18 gekomen in de album charts. Dollollig bracht Case hetzelfde jaar, na een zeer bescheiden club tourtje veelal voor handenvol publiek, nóg een album uit "10". Dit album piekte op plek 50. Eén week welgeteld. Een commercieel succes is Case dus niet. En toch heeft hij besloten niets anders te doen. Te blijven doen waar hij goed in is. Goudeerlijke songs schrijven en die ongepolijst als altijd brengen. Of het nou on stage of opgenomen is, hij klinkt soms naar adem happend. Alsof het ingespeeld is terwijl hij in de kroeg staat te spelen voor wat vrienden en familie. In titelnummer "Another Glorious Battle for the Kingdom" hóór je hem gewoon lachen door iets van interactie in zijn mini-kroeg dat Case de opnamestudio noemt. Ik vind hem bijzonder, een bizarre kruising tussen Billy Corgan en Damien Rice. Niet één uit een dozijn. Die ene hit die hem naar de hogere regionen van de charts gaat sturen staat ook hier niet op. Maar als hij daar niet van maalt, dan doe ik dat al helemaal niet! Afsluiter "Every Little Thing" is ontzettend mooi!

Kina Grannis - Elements (7/10)

Weer eentje in de categorie "volledig gemist" de afgelopen jaren. Dit is namelijk alweer het zesde album van Kina Grannis. Ok, er zat in 2011 een cover-album tussen met eigen uitvoeringen van pop, rock en folknummers. Haar muzieksmaak hoor je terug in haar nummers. Ook vaak een folkpop randje zoals "Dear River" en "My Dear". De vergelijking met Laura Marling soms of Lisa Hannigan gaat op, maar ook echt wel iets meer poppy richting bijvoorbeeld Emeli Sandé. Het moet gezegd, ze heeft een gouden strotje dat erg prettig in het gehoor ligt. Het album heeft ook nummers met een country randje zoals "Forever Blue" inclusief snikjes (Jewel). Leuke eerste kennismaking met een leuke mainstream artiest van Nederlandse afkomst. Ook Japans, Frans, Engels, Iers en Welsch volgens Wikipedia. Misschien moeten we ons daar dus maar niet teveel aan vastklampen.

Kishi Bashi - Lighght (9/10)

Mijn eerste aanraking met Kishi Bashi was twee jaar geleden het nummer "Manchester" in een wat onwettige setting, een huiskamerconcert op YouTube. Héél klein, lang niet altijd even zuiver (soms knettervals), maar gaandeweg het nummer met steeds meer energie en gek genoeg op het einde kippenvel. "i read the signs / I haven't been this in love in a long time / the sun is up the sun will stay / all for the new day". Het was mijn perfecte lenteplaat. Gelukkig ook later in iets beter opgenomen liveversies zoals déze Cardinal Session. Het album haalde mijn top-30 van dat jaar niet maar toch als noot opgenomen. De kans is aanwezig (het jaar is nog lang) dat zijn nieuwe album Lighght de top-30 wél gaat halen. Het album heeft namelijk iets meer structuur gekregen. Hij is op tour geweest oa met Regina Spektor en Of Montreal, maar is in staat zelf een ontzettende eigen sound neer te zetten. Gekke popsongs als "The Ballad of Mr Steak" (met een práchtige viool intro) over tja een heerlijk stuk rundvlees en "Carry On Phenomenon" klinken door de energieke productie ontzettend prettig in het gehoor. Een nummer als "Philosophize In It! Chemicalize With It!" is alweer experimenteler van aard. Datzelfde geldt voor "Bittersweet Genesis for Him AND Her". Maar het handelsmerk van Kishi Bashi blijft zijn viool virtuositeit en de soundscapes die hij neerzet door vioolpartijen te laten herhalen. Eindsong "In Fantasia" is misschien wel het mooiste nummer van het album. Zo'n dromerig nummer dat je aandacht vasthoud na een prachtige film terwijl je plotseling beseft dat je al 7 minuten naar de aftiteling zit te kijken.

Coldplay - Ghost Stories (7,5/10)

De nieuwe van Coldplay is uit. Reikhalzend is hier naar uitgekeken. Door criticasters om het eens lekker neer te kunnen sabelen, door liefhebbers om te kijken of er weer net zoveel knettergoede wereldhits opstaan. Ik heb nieuws voor beide groepen: het album is te goed om zomaar neer te kunnen sabelen en het album heeft geen tracks die de grandeur van hits als "Fix You" en "Viva la Vida" hebben. Eén nummer zal het ongetwijfeld gezien het huidige muziekklimaat wel erg goed doen in de charts en dat is "Sky Full Of Stars". Coldplay heeft er de laatste 2 albums een gewoonte van gemaakt de samenwerking op te zoeken met één artiest die op dat moment volledig in de picture staat. Jay-Z mocht los op "Lost", Rihanna was de "Princess of China" en dit keer is het de beurt aan Avicii. Tóch werkt het nummer wel en gek genoeg werkt het door de ooeeehoees en aaahaas van Chris Martin. Uit de vooruitgestuurde songs "Magic", "Midnight" en "Oceans" werd opgemaakt dat Coldplay terug ging naar hun roots, hun start zoals te horen op Parachutes. Eerlijk gezegd hoor ik dat niet zo. Daarvoor wordt gewoon teveel gebruik gemaakt van elektronica. "Midnight" is daarin het mooiste voorbeeld. Geproduceerd door Jon Hopkins deed het nummer mij denken aan Imogen Heap. Dat blijkt niet zo gek aangezien Jon Hopkins dus blijkbaar toetsenist is geweest in Imogen Heap. Ook in "True Love" zit weer zo'n elektro loopje. Tekstueel is het inderdaad soms wat gemakkelijk "All that i know is that i love you so" zingt Chris Martin in "Ink". Daar heb je geen rijmwoordenboek voor nodig. "Oceans" kabbelt een beetje door zoals de titel al wat doet vermoeden. Het pakt niet uit maar wordt ook nergens écht intiem. Afsluiter "O" wordt dat wel en is in zijn eenvoud erg mooi. Conclusie, de vooruitgeschoven singles zijn ook daadwerkelijk het meest in het oog springend op dit album. De rest klinkt, vooral op de achtergrond, gewoon lekker. Een klassieker gaat dit album niet worden. Ik blijf horen bij de tweede categorie Coldplay volgers, reikhalzend uitkijkend naar het volgende album!



* het album is pas vanaf maandag 19 mei verkrijgbaar, hopelijk dan ook op Spotify! Het is wel te streamen via iTunes

Basko Believes - Idiot's Hill (8,5/10)

Johan Örjansson kent natuurlijk iedereen. De begenadigd Zweedse singer / songwriter die inmiddels al drie albums op zijn naam heeft staan? Qua stem in de categorie Rufus Wainwright, David Gray of Damien Rice? Niet? Nou ik dus ook niet. En dát is schijnbaar precies het probleem van deze talentvolle artiest. Vandaar dat Johan artistiek voortaan als Basko Believes door het leven gaat. Samen met een groep fantastische muzikanten heeft hij in Texas zijn nieuwe album "Idiot's Hill" gemaakt. Als ik een rubriek klaperrrrr van de week had gehad, dan was die deze week naar Basko Believes uitgegaan. Het album begint met het voorzichtige "In a Glade". Tweede song "Wolves" is waar het album begint te raken. Ook "Going Home" en vooral "The Entertainer" zijn mooi. Van dit album ga ik genieten maar ook het vinden van de oudere albums van Johan Örjansson is een mooie ontdekking.