Liars - Mess (7/10)

Zonder die vréselijk aanstekelijke vijfde track van dit album had ik hem misschien voorbij laten gaan. Maar "Can't Hear Well" heeft zó'n fijn Liars geluid dat ik deze track, en daarmee de cd toch vaker aan heb móeten zetten. Deze track brengt bij mij trouwens Clock Opera's "Once And For All" naar boven. Ook zo'n lekker nummer. De synthesizer based elektronische indiepop heeft de overhand op dit album. Met tekstuele waarheden als "Fact's a fact and fiction's fiction" kan het bijna niet misgaan voor Liars op "Mess On a Mission", ook een fijne track. Een nummer als "Darkslide" is wat grauw en donker. In de juiste stemming en op het juiste moment is dit een lekker album om op te zetten, maar dus lang niet altijd.

Bells of Youth - Boy (7/10)

Vijf meiden van de kunstacademie, vooral afgestudeerd op zang beginnen samen een "meidenbandje". Ze leren allemaal wat instrumenten bespelen en brengen een album uit. Vergeef mij dat ik van dat vooruitzicht met lichte scepsis het album beluister. En dan begint eerste nummer "Shoot" met superzoete meerstemmige zang in de stijl Vonder & Bloom. Mierzoet dit! Denk ik... Het duurt namelijk welgeteld 45 seconden die zoetheid. "Who's in your line of fire / Shoot me down and take it off / I'm gonna start a riot / Sledge hammer wreckinball / everythings on fire" scanderen de meiden plotseling. Het blijken erg rebelse meisjes te zijn die behoorlijk houden van het hardere rock geluid. Dat ze dan allemaal goed kunnen zingen en dat in grote variatie gebruiken helpt ineens erg mee. Luister naar fijne indierock songs als "Lost Highway", "She Said/He Said" en "Silence". Vooral die laatste doet wat aan HAIM denken. Dit is niet zomaar een meisjesbandje! Dit is een Nederlandse rockformatie die komend jaar met veel plezier zalen en festivals plat gaan spelen.

Tommy Ebben - Tommy Ebben 7/10

De voorgeschiedenis van Tommy Ebben was mij volledig onbekend. Met The Small Town Villains blijkt hij al platen uitgebracht te hebben en in eigen beheer 5 jaar geleden ook een soloplaat. Maar het lijkt erop dat Tommy Ebben met deze nieuwe soloplaat niet alleen mij maar ook meer van Nederland gaat bereiken. Het is dan ook een fijne indiepop plaat geworden met op een paar nummers een elektronica randje zoals "Blank Photographs", "Keep a Light On", Red Curled Curtain en "The Only Ones". Stuk voor stuk fijne nummers! Maar ook nummers zonder elektronica zoals "Battle Of The Bismarck Sea" en "Mistaken For a Dawn" laten een goede indruk achter. De lijn is vooral vrolijk en uptempo. Hoogtepunt van het album is voor mij "September Skies". Vooral het einde waarbij blazers de muziek vergezellen en Tommy voluit gaat is prachtig. Qua stem heeft hij wel wat overeenkomsten met Marcel Veenendaal. Prima plaat dit!

Happy Camper - The Daily Drumbeat (7/10)

Gadverdamme wat een vrólijke troep! Gargamel zou helemaal gek worden van "Happy Camper". Alleen die bandnaam is daar al reden genoeg voor. Die Dalton pakjes in DWDD. Niet te doen! Eén probleem: Het is ontzettend aanstekelijk! Het is zó vrolijk dat je zin krijgt buiten bloemetjes te gaan plukken of met de kinderen door een bloemenveld te rennen. De lentezon komt langzaamaan op gang en dit is de ideale plaat om je daarbij te vergezellen. Weg met al die doorrookte stemmen en deprimerende herfst / winterplaten. Zet "The Daily Drumbeat" aan en kom vast lekker in de festivalstemming. De opener op deze plaat is direct het titelnummer en redelijk treffend voor deze plaat. Het concept met continue afwisselende zangers zorgt ook voor de nodige variatie op deze plaat. Zo zijn er nummers met bijv Eefje de Visser, Tim Knol, Maurits Hendriks (GEM), Janne Schra, Ricky Koole en Fit. Prijsnummers zijn wat mij betreft "Juno" met Marien Dorleijn van Moss en "Into the Desert" met David Pino en Lisa Meijntjes.

Metronomy - Love Letters (7,5/10)

Dit album heb ik een keer of 7 moeten beluisteren voordat ik vaststelde dat ik hem tóch lekker genoeg vind om er een stukje aan te wijden. De eerste kennismaking met Metronomy was titeltrack "Love Letters" en precies dat nummer vind ik dan ook direct het slechtste en meest irritante nummer van dit album. De intro is nog wel lekker, maar daarna dat onzettend doordringende gejank loooooovve leeeeeeetters. Niet te doen. Maar toch, iedere keer als ik de playlist draaide waar dit album in stond hoorde ik een aantal nummers die toch echt wel erg fijn in het gehoor liggen. Neem opener "The Upsetter" bijvoorbeeld dat langzaam opbouwt en uiteindelijk eindigt in lekker gitaarspel. Ook opvolgende tracks "I'm Acquarius" en "Monstrous" zijn goed waarbij de laatste een heel aanstekelijk synthdeuntje heeft. "Reservoir" verklaart voor mij wel waarom deze band Metronomy heeft met de voortdurende bliepjes en piepjes. Metronomy zit ergens tussen indiepop van The Temper Trap en glampop a la Scissor Sisters in. You hate it or love it. Ik doe beiden.

Future Islands - Singles (9/10)

Het optreden van Future Islands bij David Letterman heeft best veel losgemaakt. Ineens was de buzz gecreëerd. Inderdaad het optreden had twee gezichten, aan de éne kant ontzettend aanstekelijk, aan de andere kant was het bijna schattig hoe vocalist Samuel T. Herring helemaal fout uit zijn dak stond te gaan. "Het dansje" is inmiddels een vast onderdeel van het programma van Future Islands aan het worden. Dat Future Islands een aparte "eigen" sound heeft is ook niet te ontkennen. Die bizarre stem van Herring, soms hijgerig of zuchtend. Héél soms denk ik dat hij dezelfde zangtechniek als Cher gebruikt. Iets teveel vanuit de keel of zo. Maar het geheel klopt wél. De ontzettend aanstekelijke synthpop werkt op de dansspiertjes. Voordat je het weet sta je ook fout mee te bewegen op "Seasons (Waiting On You)" of bijvoorbeeld "Light House". Luisteren dus op eigen risico en kijk echt even naar het filmpje bij Letterman!

Rina Mushonga - The Wild, The Wilderness (8/10)

Afgelopen maandag had DWDD in dé minuut een optreden van Rina Mushonga. Direct bij de eerste noten van YDMMLB stond ik op om mijn telefoon te pakken. Gelijk het album in een "nog te beluisteren" playlist zetten! Vanochtend bij de eerste tonen van "The Bitter End", de openingstrack, direct weer ráák. Dat héérlijke gitaarwerk en die bijzondere, soms hese, rauwe stem van Rina Mushonga. Dat fantastische drum en percussiewerk. Afrikaanse invloeden zijn zeker te horen bij deze Nederlands Zimbabwaanse zangeres (geboren in India) maar de stijl is toch vooral indie / dreampop. Die intro van "Dean Moriarty" is ook fantastisch. Langzaam opzwellend orgelwerk en dan heel koeltjes die zang, overgaand in een heel gedegen popsong dat steeds meer tempo krijgt totdat het explodeert in het betere gitaar en drumwerk. Ook nummers als "From A to the B" en "Vanilla" zijn geweldig. Maar ga vooral het hele album beluisteren want The Wild, the Wilderness heeft veel te bieden!

The War On Drugs - Lost in the Dream (9/10)

In 2008 formeerde Kurt Vile samen met Adam Granduciel de band The War On Drugs. Vrij snel na de release van eerste album Wagonwheel Blues ging Kurt Vile zijn eigen solo weg. Met een paar fantastische albums als resultaat. Adam Granduciel zag meer bandmaten komen en gaan. Sinds 2012 spelen ze in deze formatie en zijn ze samen aan het werk gegaan voor het derde album "Lost in a Dream". Het bijzondere aan dit album is dat het eigenlijk net zo goed in elk van de laatste 5 decennia gemaakt had kunnen worden. Het grootste deel van het album roept onherroepelijk associaties op met Bruce Springsteen. Luister bijvoorbeeld naar "Burning" en "Lost in the Dream". Maar een vergelijking met Bob Dylan kan ook zo gemaakt worden, luister maar naar "Eyes To The Wind". The War On Drugs neemt op dit album de tijd om nummers op te bouwen en het gitaarwerk de ruimte te geven. Maar liefst 8 nummers zijn vijf minuten of langer. Opener "Under The Pressure" spant de kroon met bijna 9 minuten. Maar geloof mij, geen minuut teveel. Een impact als een album van The Boss of Dylan zal dit album natuurlijk niet hebben. Daar is de tijdgeest niet naar en is het toch iets wat we al eerder hebben gehoord. Maar dat het een welkom album is met prachtige muziek (ik wil single "Red Eyes" zeker niet onbenoemd laten), absoluut!

Thomas Azier - Hylas (7/10)

Eén van de beloftes voor 2014 heeft zijn debuutplaat opgeleverd. Thomas Azier kwam al voor op onze eigen "sound of" bij DWDD. Na de eerste singles beluisterd te hebben keek ik al reikhalzend uit naar dit album. Geweldige producties als "Futuresound", "Ghostcity" en "Shadow of the Sun" maken dat meer dan waard. Ook jaren 80 synthesizer popsong "Red Eyes" had zo uit de koker van Depeche Mode kunnen komen als titeltrack van een James Bond film. Thomas Azier mag zich ook redelijk veelzijdig noemen. Als schrijver werkte hij al mee aan het laatste album van Stromae. Op dit album verzorgt hij de volledige productie én zang. Wat zang betreft heeft Azier een krachtige stem en klinkt het zeker zuiver. Hoewel er vermoedelijk geen singles opstaan die de popcharts zullen bestijgen is dit album met gemak in staat zich met de wereldtop te meten.

Wild Beasts - Present Tense (9/10)

Eindelijk het nieuwe album van Wild Beasts op Spotify. De fantastische single "Wanderlust" was al even beschikbaar, maar na dijken van recensies (NME 9/10, Pitchfork 8,2 en Muzine 9/10) ben ik toch wel blij dit album eindelijk integraal te kunnen beluisteren. Het is alweer het vierde album van deze Engelse viermansformatie en in hun discografie een redelijke dooorbraak te noemen. Nog niet eerder was elektronica zo aanwezig op een album van Wild Beasts. Favoriete nummers van mij zijn "A Simple Beautiful Truth" en opener "Wanderlust". Ik vermoed dat dit album op veel jaarlijstjes in de top 10 gaat eindigen. Functionele elektronica, ingetogen nummers en vooral veel spannende arrangementen.

Real Estate - Atlas (8/10)

Na het lezen van een aantal goeie recensies (Pitchfork 8.8, KindaMuzik en OOR) ben ik het album "Atlas" van Real Estate maar eens gaan beluisteren. Eerlijk gezegd kende ik Real Estate niet. Het genre dreampop spreekt me na mooie albums van bijvoorbeeld DIIV, Indians en Oscar and the Wolf echter erg aan. Dromerige gitaarpop is hetgeen waar deze Amerikaanse indierockers uit New Jersey sterk in zijn. Lekkere pakkende melodieën. Staan er echt nummers tussen die er uitgelicht kunnen worden? Mwoah, niet echt. Het is vooral zo'n album dat in zijn geheel sterk is en nooit verveeld. Gewoon lekker op de achtergrond aanzetten tijdens het bereiden van het eten of zo. Of tijdens een dutje, werkt ook prima!

Blaudzun - Promises Of No Man's Land (7/10)

Het vorige album van Blaudzun "Heavy Flowers" was zijn grote doorbraak. Dat hij daarbij behoorlijk gehyped werd door o.a. DWDD en 3FM, deed helemaal niets af aan de kwaliteit van zijn album. Dat was namelijk briljant. Het creëren van dezelfde buzz lukt ook dit keer weer behoorlijk. Twee wekenlang was titeltrack van gelijknamig album "Promises Of No Man's Land" te horen bij elke uitzending van de Sochi Winterspelen. Het album dan. Opener Euphoria is een heerlijk beklemmend nummer. Daarna volgt eerder genoemde titeltrack. Dan volgen eigenlijk vier wat mindere nummers. Het komt op mij wat druk over, een beetje gehaaste productie. Iets meer uitgekleed was het bij mij meer binnen gekomen. Wasteland is dat al íets meer. Any Cold Wind (Sweet Selene) alweer veel meer. Er is iets meer ruimte voor de stem van Johannes Sigmund om boven de muur van geluid uit te komen die vanaf track 3 de sound beheerste. Halcyon is ook weer een nummer met zo'n geluidsmuur, maar wel één waarin net wat meer gebeurd. Meerdere zanglijnen, blazers en een mooi rustmoment. Lekker nummer. Laatste nummer Wingbeat is dan weer prachtig in al zijn eenvoud en ontaard in een waardige afsluiter. Eindoordeel is dat het album ietwat tegenvalt. Hét handelsmerk van Sigmund, mooie zanglijnen, komt door de pompeuze productie niet helemaal uit. Tenzij je daar van houdt natuurlijk.

Op Spotify is het album nog niet te vinden. Vandaar hierbij voorlopig een doorverwijzing naar de luisterpaal.

MØ - No Mythologies To Follow (7/10)

Ik kan de twaalf in één dozijn opdringerige pop van gasten als Afrojack, Hardwell en Avicii met die eeuwige samenwerkingen gewoon niet meer horen. Fantastische muzikanten als Sia en Anouk zijn al voor de bijl gegaan door samenwerking met deze gasten. De originaliteit is daarbij steeds verder te zoeken. Gelukkig weet de Deense Karen Marie Ørsted (oftewel MØ) zich aan deze algehele malaise te onttrekken door een elektropop album te maken met een andere sound. Een compleet eigen sound durf ik niet direct te zeggen. Denk bijvoorbeeld aan iets dat tussen Grimes en Poliça ligt. Maar luister naar tracks als "Maiden" of "Red in the Grey" en geniet even van elektropop van een andere categorie. Ook track "XXX88" waarop een samenwerking met Diplo is lekker. Met maar liefst 16 tracks valt er genoeg te genieten. MØ ben ik lang niet moe. (sorry).

Sleeping At Last - Land EP (7/10)

Wéér een nieuwe EP van Ryan O'Neal alias Sleeping At Last. Alweer zijn vijfde en vermoedelijk eennalaatste uit zijn "Atlas" serie. Eerdere delen waren "Light", "Darkness", "Space I" en "Space II". Het concept blijft hetzelfde op deze EP genaamd "Land". Uitermate gevoelige piano, tokkelmuziek. Zweverige stem. Uitermate kalmerend. Lijkt het allemaal een beetje op elkaar? Ja, eigenlijk wel. Gaat het vervelen? Mij nog niet. Het is altijd betoverend mooi. Niet voor niets wordt Ryan regelmatig gevraagd nummers te schrijven of in zijn stijl om te buigen voor bijvoorbeeld "Grey's Anatomy".

Elbow - The Take Off And Landing Of Everything (9/10)

Albums van Elbow luister ik eigenlijk nooit echt integraal. Nou heb ik met Elbow überhaupt een vreemdsoortige haat/liefde verhouding. Zeker twee keer heb ik mezelf erop betrapt in enigszins (behoorlijk) beschonken toestand tijdens een liveconcert met mijn maten mee te brallen dat het wel érg saai was, om vervolgens tijdens Lippy Kids kippenvel te hebben op plekken waarvan ik niet wist dat dat kon. Elbow heeft bij mij dus even nodig om binnen te komen. Sinds ik wat meer de tijd neem om muziek écht te luisteren gaat er dan ook een nieuwe wereld open. En dan komt deze nieuwe cd van Elbow, The Take Off And Landing Of Everything. Hier ben ik maar eens even voor gaan zitten. En dat is precies wat je moet doen! Die stem van Guy Garvey is echt niet briljant te noemen, maar zó warm! Als eerlijk en integer een klankkleur had gehad dan had het zo geklonken. Opener "This Blue World" is direct gewoonweg prachtig. Op één of andere manier kreeg ik bij het luisteren van dit nummer Bright Eyes van Art Garfunkel in mijn hoofd. "Fly Boy Fly / Lunette", eerste single "New York Morning" en "Real Life Angel" zijn ook adembenemend mooi. "My Sad Captains" kan zich moeiteloos meten met Elbow klassiekers "Lippy Kids" en "One Day Like This". Eindelijk neem ik de tijd om dit soort albums eens écht goed te beluisteren, "what a perfect waste of time!"

Satellite Stories - Pine Trails (7/10)

Héél even dacht ik dat Two Door Cinema Club zijn derde album uit had gebracht. Nee hoor, het blijkt het tweede album van Satellite Stories te zijn. Nou was ik daar bij eerste album van deze Finse indierock band al eerder ingestonken. Maar ze lijken echt als twee druppels water op elkaar. Het leuke is echter dat Satellite Stories het album uit hebben gebracht dat ik bij Two Door Cinema Club éigenlijk had gehoopt, maar met Beacon niet helemaal uitkwam. Dus, terug naar Satellite Stories. In 2012 hadden ze al een fantastisch upbeat, vrolijk indie album genaamd Phrases To Break The Ice. Wel meermaals op repeat gehad, maar toch mijn top-30 destijds niet gered. Waarbij ik mezelf nu echt opvraag waarom! Het tweede album van Satellite Stories blinkt weer uit in net zo aanstekelijke indie gitaarpop. Het is dansbaar, het is vrolijk. Het zit zéker goed in elkaar. Uiteindelijk is het echter toch bijna plagiaat ten opzichte van TDCC. Maar ja, ik maal er niet om. Wedermaal op repeat deze plaat.

Childish Gambino - because the internet (6,5/10)

Donald Glover a.k.a. Childish Gambino heeft een veelzijdige carrière. Stand up comedy, meeschrijven aan films en series (o.a. 30 rock), spelen in films en tenslotte zijn muzikale carrière. Zijn tweede album overigens alweer. Zijn veelzijdigheid hoor je terug in dit album. Het heeft veel twists en eigenlijk is geen nummer hetzelfde. Je zou het goed een concept album kunnen noemen. Qua stijl moet je een beetje denk aan het midden tussen Frank Ocean en Kanye West. Maar dan moet je echt letterlijk tussen de regels door lezen. Echt veel te melden heeft Childish Gambino namelijk niet. Wel lekkere nummers als "crawl" en "no exit". Vooral II. earth: the oldest computer (the last night) heeft een ontzettend catchy deuntje en fijne bass. Hierin werkt hij samen met Azealia Banks. Geen hoogstandje dit album maar zéker beter dan veel van de hiphoptroep dat uitkomt.

Milagres - Violent Light (7/10)

Deze van oorsprong New Yorkse band bestaat sinds 2010 en brengt alweer zijn derde album uit. Op dit album gaan ze terug naar de jaren tachtig met synthesizer based indierock nummers. Waar ze eerder wel eens met een band als Coldplay werden vergeleken gaat die vlieger dan ook écht niet meer op. Vergelijkingen met bands als Chrystal Fighters, Passion Pit, The Killers gaan beter op, maar dan met een vleugje David Bowie erdoorheen. Geen nummers op deze plaat die écht uitschieten, behalve dan Sunburn, waarop eigenlijk alles dat deze plaat sterk maakt samenkomt.

Go Back To The Zoo - ZOO (7/10)

Diepzinnige teksten? Nee. Heel erg vernieuwend? Nee. Authentiek en een eigen sound? Jazeker! Ze swingen, ze rocken en maken vooral veel plezier. En als je plezier hebt dan ben je natuurlijk ook druk in de weer met de dames. Zo bezingt GBTTZ er op deze cd maar liefst DRIE en moeten ene Charlene, ene Julia en tenslotte Victoria het ontgelden. Tel daar nummer Bedroom bij op en je krijgt wel een beetje een idee van het rockende leven dat deze mannen leiden. Helaas staan er ook enkele infantiele nummers op deze cd met laatste single ("I Just Wanna) Milkshake" voorop. Maar hoogtepunten heeft het album genoeg zoals rockballad "Home" en het Kings of Leon achtige "You". Je kunt in ieder geval horen dat de productie in kundige handen is geweest van Martin Glover (The Fireman met Paul McCartney en gewerkt met o.a U2 en The Verve). Nummer "Miracle" zal hoogstwaarschijnlijk wel als single worden uitgebracht en dat beloofd een mooi moment op de festivalweides komend jaar. Ik kan me zo voorstellen dat je daar live wel een feest van kunt maken en dat is precies waar GBTTZ sterk in is.

Beck - Morning Phase (7.5/10)

Héél eerlijk, deze cultuurbarbaar kende Beck alleen maar van dat vréselijke Loser. De country/folk zanger zoals op "Sea Change" is compleet aan mij voorbij gegaan. Evenals al het andere materiaal van zijn eerdere 11 albums. Nu ik "Morning Phase" heb gehoord schaam ik me daar openlijk voor. Gelukkig tijd genoeg om het één en ander in te halen. Maar eerst genieten van dit prachtige nieuwe album. Met mooie bescheiden zang van Beck, heel fijn gitaarspel en erg mooie arrangementen valt er genoeg te genieten. Ook de instrumentale stukken "Cycle" en "Phase" op dit album mogen er zijn. Turn Away en Heart is a Drum zijn mijn favoriete nummers maar echt alles is de moeite waard.

William Fitzsimmons - Lions (7,5/10)

Vlak voor de start van de lente nog één winters album dan. William Fitzsimmons brengt alweer zijn zesde album uit in negen jaar tijd. Eigenlijk klinkt dit album ten opzichte van eerder werk helemaal niet zo vernieuwend. Het is gewoon mooie luistermuziek ondersteund met een gitaartje, meestal akoestisch, soms iets steviger. Fitzsimmons heeft een fijne zachte zuiver stem, neemt je daarmee mee in zijn verhalen. Meestal geen verhalen van het vrolijkste soort maar zo hier en daar weet hij er zelfs wat lichtpuntjes in te verwerken. Heel voorzichtig wel te verstaan zoals in Fortune waar hij zingt "What i've lost i count as gain". Dat is zeg maar half vol. Ook in het prachtige "From You" beseft Fitzsimmons dat leven in het nu belangrijk is, maar "And I will look for you / Till they put us both back in the ground". Geen lichte kost dus dit album, wel mooi.

Moss - We Both Know The Rest Is Noise (8,5/10)

Ik raakte bekend met Moss gedurende het 2e album met daarop "I Apologise (Dear Simon)", misschien wel één van de beste indiepop songs gemaakt in Nederland. Daarna had Moss zich met het album "Ornaments" zogezegd opnieuw uitgevonden. De sound was daar wat donkerder, geluid gestript tot de essentie. Wat ik daar miste was juist die frisheid zoals je hoort op een nummer als I Apologise. Ik keek dan ook met twijfelende verwachting uit naar het 4e album "We Both Know The Rest Is Noise". En dat album begint dus direct met het wonderschone "Today's Gold". Dat is precies die frisheid waar ik op hoopte! Tweede nummer "She's Got a Secret" is helaas wat minder fris. Erger, erg monotoon. Het begint met 10x hetzelfde. Dit geluid houdt aan met de drie daaropvolgende tempo nummers. Niet meer monotoon, maar wel een wat rauwe, donkere sound. Gelukkig komt dan een tempoverlaging in "Reset". Die zet nog verder door in "Bruised", een wat dromerig nummer met een mooie opbouw. Daarna volgen nog vier nummers die ook gewoon net wat opener en frisser klinken dan de 1e helft van het album (buiten de openingstrack dan). Frisse gitaarriffjes en een fijn gebruik van Marien Dorleijn zijn stem. Conclusie: één fantastisch nummer (Today's Gold), een rauwe ietwat monotone start van het album en een heerlijke tweede helft met een zestal fijne nummers.