Ed Sheeran - X (Multiply) (6/10)

Ed Sheeran is drie jaar geleden natuurlijk gigantisch doorgebroken. Heel de wereld aan zijn voeten met zijn uiterst poppy gitaarmuziek. Maar toch stond Ed Sheeran ook op de grote festivals in Nederland. Mede dankzij 3FM natuurlijk. En probeer dat dus allemaal maar even te overtreffen met een nieuw album. Het allereerste wat de afgelopen maanden al opviel in zijn nieuwe richting is natuurlijk de aansluiting met zeer top-40 gerichte producers als Pharell Williams waaruit draken van nummers als "Sing" en "Runaway" zijn ontstaan. Samenwerking die Ed Sheeran volgens mij helemaal niet nodig heeft om als artiest serieus genomen te worden. Gelukkig staan er ook nog wat mooie liedjes op het album zoals "One", "Photograph", "Bloodstream" en "Tenerife Sea". Op "The Man" en "Take It Back" doet hij pogingen om op The Streets of Scroobius Pip achtige wijze te rappen. Niet heel geslaagd helaas. Productioneel deden een paar nummers ("I'm A Mess mij (en mijn vrouw) zelfs aan de Backstreet Boys denken. Uiteindelijk moet dus de conclusie getrokken worden dat Ed Sheeran een fantastische muzikant is gezegend met een goeie herkenbare stem maar zich helaas volledig onder laat sneeuwen in het productionele proces. Dat is niet zo gek met eerdergenoemde Pharell Williams en producers als Benny Blanco (Jessie J, Britney Spears, Katy Perry) en Jeff Bhasker (Alici Keys, Fun.) om zich heen. En daarmee helaas een teleurstellende plaat heeft afgeleverd.

How To Dress Well - "What Is This Heart?" (8,5/10)

Het tweede album van How To Dress Well werd twee jaar geleden erg goed ontvangen, ook bij mij getuige een 8e plek in mijn jaarlijkse top-30. De stijl van How To Dress Well is in een wirwar van stromingen toch wel enigszins uniek te nomen. Lo-fi R&B is wat er destijds voor verzonnen is. Een snufje Frank Ocean, James Blake en Bon Iver. Opener "2 Years On (Shame Dream)" is qua onderwerp en tekstueel direct een volle mep in je gezicht, hoewel het ontzettend klein met minimale instrumentatie wordt gebracht. Vanaf "Face Again" begint het experimenteren met geluiden en soundscapes weer naar boven te komen. Op "Words I Don't Remember" is het ook weer spannend, vooral de 8 seconden stilte zowat middenin de plaat pakt wonderwel goed uit. Opbouwen, stilte en weer heel kalm door. Het experiment is op "Repeat Pleasure" wat verder te zoeken. Wat is die plaat eigenlijk glad, maar toch fantastisch door de melodieuze benadering. Er is ook ruimte voor energie zoals op “Childhood Faith in Love (Everything Must Change, Everything Must Stay the Same)” en “House Inside (Future Is Older Than the Past)”. Een ontzettend eerlijk album en een inkijkje in Tom Krell zijn wereld.

Typhoon - Lobi de Basi (9/10)

Wat hebben we hier lang op moeten wachten zeg. In 2007 bracht Typhoon het bejubelde "Tussen Licht en Lucht" uit, waarmee hij direct bewees een parel in de Nederlandse hiphop te zijn. En pareltjes moet je koesteren, zo moet Typhoon samen met zijn label gedacht hebben. En zo kan het dat één van de meest vermaarde hiphopartiesten pas na zéven jaar een nieuw album uitbrengt. En het is het wachten méér dan waard! Typhoon heeft zijn tijd besteed om de wereld rond te reizen, ervaringen op te doen, nieuwe verdiepingen te krijgen. En die brengt hij terug in zijn muziek. Wereldse invloeden als reggae, buena vista social club achtige Cubaanse blazers maar ook slavenmuziek op het eind van "We Zijn Er". Hij durft scherpe onderwerpen aan te snijden zoals de eeuwige strijd over god en Allah in "Hemel Valt". Tekstueel is het ook weer één groot feest. Variatie, fijne flows en mooie vondsten, het is spelen met de Nederlandse taal. Bijzonder is ook de samenwerking met cabaretier Andre Manuel op "Zandloper". Tenslotte is op het album ook een plekje voor het reeds eerder uitgebrachte "Van De Regen Naar De Zon" een nummer dat Typhoon een half jaar geleden heeft mogen uitvoeren in de ridderzaal tijdens Prinsjesdag en blijk geeft aanzijn bijzondere plek in de Nederlandse cultuur. Typhoon overtuigt meer dan ooit met "Loba de Basi" (Liefde is de baas). Het is alleen maar hopen dat zijn volgende album niet wéér 7 jaar op zich laat wachten. Tenzij het wedermaal deze kwaliteit herbergt.

Passenger- Whispers (7/10)

Ik was eigenlijk niet van plan iets te schrijven over Passenger. Na een positieve eerste indruk van zijn eerste album uit 2012 en een notering in mijn top-30 van dat jaar kon ik hem de afgelopen jaren helaas steeds minder waarderen. Ik heb Passenger wel eens vergeleken met James Blunt en ook die liefde begint langzaam te doven. Helemaal na zijn laatste album. Terug naar Passenger je moet immers alles een kans geven. Het album start eigenlijk precies zoals ik had verwacht en helaas was mijn verwachting dus niet heel hoog. De eerste drie nummers kunnen mij niet echt bekoren. Maar dan wordt ik ineens gegrepen door de ballad "Golden Leaves". Een wonderschoon klein liedje over vasthouden aan het laatste stukje liefde. Maar op een of andere manier voelt het in plaats van 12 in een dozijn ineens intiem of eigen. En eigenlijk zet dat voort in nummers als "Rolling Stone" en "Whispers". Dat plus een mooi uptempo folknummer als "Start a Fire". Zo zorgt Passenger ervoor in mijn muziekbibliotheek niet alleen voorbij te gaan maar zullen een paar nummers ook een blijvertje zijn.

CLAIRE - The Great Escape (7,5/10)

Nog zo'n album waar ik dus echt enthousiast van kan worden. Ergens in het verlengde van CHVRCHES en Grimes kan je CLAIRE vinden. Deze 5-koppige band met als centraal middelpunt Josie-Claire Buerkle zijn geformeerd in München maar gaan met hun aanstekelijke synthpop en elektronica absoluut buiten de landsgrenzen doorbreken. De formule op het album is grotendeels hetzelfde, maar nummers lijken eigenlijk nooit echt op elkaar. Nummers als "Games" en "My Audacity" doen het ontzettend goed. Gaandeweg het beluisteren van het album komt een vergelijking bij me op dat je dit krijgt als je M83 met London Grammar mixt. Maar ook een beetje The XX zoals op "In Two Minds". Geen vervelende verwijzingen denk ik voor CLAIRE. Kortom een leuk elektro album! Niet heel vernieuwend maar wel een ruime voldoende.

Fink - Hard Believer (8/10)

Op 14 juli 2014 is het eindelijk zover, dan komt het langverwachte nieuwe album van Fink uit genaamd Hard Believer. Inmiddels is het album echter hier en daar al te vinden. Het verhaal van Fink blijft bijzonder. Begonnen als DJ / producer de doorontwikkeling gemaakt naar singer / songwriter. Gevierd singer / songwriter wel te verstaan. Met het album wordt zijn naam eigenlijk alleen maar groter. En kwalitatief is Fink alleen maar geweldiger geworden. Bij het beluisteren valt opener en titeltrack "Hard Believer" me eigenlijk wat tegen. Het is een nummer met een beetje een blues achtige sound. Het spreekt me niet aan. De openingstonen van "Green and the Blue" brengen gelukkig wel direct een wasem van herkenning. Dit is de Fink die ik geweldig vind. Het is iets zachter en er gebeurd meer in het nummer. "White Flag" is vervolgens een 5-minuten durende jamsessie zonder zang. Hmmm. Twijfel. Is dit album wel zo sterk? En dan begint het eigenlijk pas écht. Achtereenvolgens "Pilgrim", "Two Days Later", mijn favoriet "Shakespeare", "Truth Begins", de vooruitgeschoven fantastische single "Looking Too Closely" en "Too Late" zijn ijzersterk. Het is een album dat in de combinatie gitaar, slagwerk en piano met die stem van Fink echt warm wordt. Fink stelt verre van teleur en gaat waarschijnlijk net als voorgaande albums, hoe vaker je het luistert dieper onder je huid zitten. Voor nu een dikke 8! Ik kan niet wachten hem op Lowlands weer te zien!

Clap Your Hands Say Yeah - Only Run (8,5/10)

Het vierde album van Clap Your Hands Say Yeah is voor mij tevens het eerste album. Dus vergelijkingen met eerder materiaal kan ik niet maken. Wat me bij dit album opvalt is de fijne mix tussen verschillende indiestijlen. Soms wat harder (meer gitaar) zoals "Coming Down". Soms wat meer 80's synthesizer zoals "Little Moments" , maar het album vliegt nergens uit de bocht. Het is ondanks verschillende stijlen eerder dynamisch dan rommelig. Tevens zijn de nummers goed uitgewerkt. Nummers als "As Always" en "Blameless" hebben vooral een mooi einde waardoor je blijft luisteren. Je kan nummers gewoonweg niet éérder afzetten omdat er altijd iets gebeurd. Qua sound doet het me denken aan "Tapes 'n' Tapes, The Walkmen maar ook soms een snufje Cold War Kids. Waar is toch die sample aan het begin van "Only Run" van? Ook een erg goed nummer trouwens. Ja, conclusie is dat Clap Your Hands Say Yeah absoluut een leuke toevoeging is aan mijn favoriete indiebands.

Morning Parade - Pure Adultered Joy (6,5/10)

Het kan vergaan met een band als Morning Parade. Een stevige dosis zelfpromotie en vooral ook zelfoverschatting was ongeveer de basis voor een redelijk succesvol debuutalbum. Creatief succesvol? Mwoah. Single "Under The Stars" deed het goed en werd 3FM Megahit. Voldoende exposure dus. De rest van het album was lang niet slecht. Op tijden zelfs springerig vrolijk. Eigenlijk is deze opvolger niet anders. "Pure Adultered Joy" bestaat vooral weer uit up-tempo meezingers. Het is misschien wel een beetje de Engelse "Go Back To The Zoo" met een beetje Two Door Cinema Club. Het spellen op het einde van het titelnummer zou ik bijna uitermate pijnlijk noemen. Maar toch. Als ik even niet luister naar teksten of héél bewust luister. Als ik dit album gewoon even lekker aanzet om iets aan te hebben. Dan is het nog best te pruimen. Dan heeft "Seasick" plotseling een leuk intermezzo waar je toch even naar gaat zitten luisteren waarna het nummer weer lekker groot wordt en explodeert. Ik zie het live best voor me. Dan is "Car Alarms & Sleepness Nights" eigenlijk best een lekker nummer met een fijne opbouw van klein naar groot. Azijn aan de kant. Ik vind Morning Parade best weer lekker klinken. Best.

Dancing Years - Here's to my old friend

Goed. Hiervoor mag je mij 's nachts dus wakker maken. Als muziek uitgebracht wordt zoals dit nummer. Noem me gevoelig. Noem me een sucker voor softe folk. Het zal allemaal best, maar als muziek gemaakt wordt als dit kom ik in licht euforische stemming. Dancing Years heeft met Here's To My Old Friend een heerlijk licht (zwaar) melancholisch nummer gemaakt. Afgemaakt met viooltje en je kan me wegdragen. 

Bekijk de video hier: http://youtu.be/NB50VysST5g

Spotify live versie:

http://open.spotify.com/track/3qGguLgSNp3UABf4d80uwX