Owen Pallett - In Conflict (7,5/10)

Eindelijk de tijd gekregen om eens goed naar het vierde album van Owen Pallett te luisteren. Zijn naam zal wellicht niet bij iedereen bekende associaties oproepen, toch heeft deze Multi-instrumentalist al aan veel projecten meegewerkt die je zal kennen. Zo heeft hij onder andere bijgedragen aan albums van Arcade Fire en Beirut. Ook de samenwerking op dit nieuwe album "In Conflict" is niet met de minsten. Zo heeft Brian Eno veel bijgedragen door gitaar, toetsen en achtergrondzang toe te voegen op verschillende songs. Owen Pallett werkt veel met hypnotiserende soundscapes met viool als basis ingrediënt. Een paar van de sterkste nummers staan aan het begin van het album. Titelsong "In Conflict", "On a Path" en "Song For Five & Six" zijn geschikt voor massa consumptie. Een nummer als "The Passions" bijvoorbeeld is dat wat minder. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik gedurende het album de aandacht een beetje kwijtraak, het tempo gaat wat omlaag totdat "Infernal Fantasy" je weer een beetje wakker schudt.

Alex Banks - Illuminate (8/10)

Ik was altijd behoorlijk gek op de "In Search Of Sunrise" serie. Deze jaarlijkse compilatie cd's waarbij de eerste 7 delen door Tiësto werden gemaakt en later vanaf deel 8 tot heden door Richard Durand hadden altijd zo'n heerlijke zweverig en dromerige relaxte progressive trance sound. Ik ben de serie zelf eigenlijk sinds 2007 een beetje uit het oog verloren (het jaar dat Tiësto ermee stopte), maar het nieuwe album van Alex Banks deed mij terug denken aan deze heerlijke vakantie albums. Cruisend over de Deutsche Autobahn of de Route de Soleil naar een verre vakantiebestemming met een slapende vrouw en slapende kinderen in de auto. Dat gevoel. Het knappe aan het album van Alex Banks is dat hij dus volledig zelf verantwoordelijk is voor de productie van dit album. Het is geen compilatie, allemaal eigen werk. En saai wordt het dus nergens. Het album is vooral instrumentaal maar bevat een aantal pareltjes met vocalen van Elizabeth Bernholz. Illumninate is een geweldig trance album!

Glass Animals - ZABA (9/10)

Nee ik was Glass Animals écht niet vergeten! Debuutplaat ZABA mag namelijk ook echt niet vergeten worden! Deze band heeft het in zich de verassing te zijn die ALT-J drie jaar geleden bijvoorbeeld was. Bezwerende ritmes, dikke baspartijen en veel variatie in de beats zorgen voor een ontzettend interressant album. Ze maken muziek in het genre indie maar wel tegen triphop aan. Maar op veel nummers hoor je ook iets caribische of tropische geluiden wat het een fijne zomerplaat maakt. Titels als "Black Mambo" en "Cocoa Hooves" onderstrepen dat gevoel ook wel een beetje. Met de productie van Paul Epworth (o.a. Coldplay, Florence and the Machine, Bloc Party en John Legend) is ook helemaal niks mis. De harde beats in "Flip" en vooral "Wyrd" en minder zware producties van bijvoorbeeld "Pools" en "JDNT" dragen bij tot een veelzijdig album.

The Acid - Liminal (10/10)

Whoohoo! Dit is zo'n album dat dit jaar en de komende jaren op repeat blijft staan! De voortekenen waren er al na de eerste single releases maar het album is dubbel en dik zijn geld waard! Ik kwam dit gezelschap op pad doordat ik al een tijd betoverd ben door het wonderschone Berlin van Ry Cummings onder zijn pseudo Ry X. Aangevuld met de Britse dj Adam Freeland en de Californische producer Steve Nalepa vormen ze The Acid. Ik zou het graag in het hokje indie-elektronica plaatsen, datzelfde hokje waar The XX met Jamie XX zich ook bevind, maar de sound van dit album is door de zang van Ry X toch totaal anders. Luister maar naar "Fame" dat begint met een heerlijke rollende beep, een gitaartje wordt toegevoegd en dan die 80's achtige Depeche Mode zang: FAME. Het zit hier ook wel dicht tegen bijvoorbeeld Hurts aan. Maar dan heb je het zwaar verstilde "Animal" al gehad. Het donkere "Veda" waar de productie juist veel harder is aangezet. Dan de dikke bassline in "Creeper". De productie met oerwoudgeluiden doet me dan weer denken aan Son Lux, ook een begenadigd geluidskunstenaar. En zo gaat het album maar door met briljante tracks en dikke beats. Superlatieven tekort? Ja behoorlijk, vooral als dan "Basic Instinct" ook nog voorbij komt! Wat wordt dat nummer op de helft rauw zeg! The Acid brengt 11 nummers van weelde. 11 nummers dikke elektronica met fantastische zang. Top-10 materiaal!

Nick Mulvey - First Mind (8/10)

Shit, geen Ben Howard op Lowlands. Had ik graag eens gezien. Gelukkig is daar Nick Mulvey, die vooral muzikaal gezien met zijn gitaarwerk en arrangementen in de zelfde hoek zit. Dit hoor je terug in songs als "Fever To The Form", "April" en "Alisa Craig". Doordat het stemgeluid van Nick Mulvey totaal anders is kan je van een kopie niet spreken. Mulvey moet het niet hebben van een prachtige stem, maar vooral van fijne melodieuze zanglijnen. Het leuke aan het album is ook een stukje diversiteit in de songs en ruimte voor afwijkende nummers als "Cucurucu" en "Juramidam". Bijzonder is ook de in een nieuwe song gegoten cover van 90's classic "You're Not Alone" van Olive in "Nitrous". In zijn geheel heeft het album niet dezelfde pop geliktheid als het debuutalbum van Ben Howard. Het is net ongepolijster, maar daarom ook voldoende reden om die vergelijking maar los te laten, te genieten van dit album en vooral uit te kijken naar Mulvey zijn volgende album en een mooi live optreden.

David Gray - Mutineers (7/10)

Ik heb een zwak voor Ierse Singer Songwriters. James Vincent McMorrow, Damien Rice en Glen Hansard zijn mijn favorieten. David Gray komt hier vlak achteraan. Nou wil alleen het feit dat David Gray geen Ier is. Hij is alleen in Ierland wél mateloos populair en daarbuiten eigenlijk te weinig. Het duurde allereerst vier albums voordat Gray met White Ladder een album met hits had opgenomen. Nummers als "Babylon" en "This Year Love" kent zowat iedereen. Ook album "Draw The Line" staat bij mij hoog in mijn lievelingslijsten, maar heel eerlijk heb ik de albums "Life in Slow Motion" en "Foundling" eigenlijk redelijk overgeslagen. Dat is het dus met Davig Gray. Hij raakt me soms gigantisch met die half schreeuwende zangende stem. Maar soms zijn de producties tam en zingt hij dat ook. Foundling kabbelt voort en komt nergens. Dan nu eindelijk naar het nieuwe album, Mutineers. David Gray is voor een deel terug. Het zal niet mijn favoriete album worden, maar een paar leuke nummers herbergt het zeker. Neem opener "Back in the World" en "Cake and Eat it", beide nummers beschikken over leuke melodietjes die ontzettend blijven hangen. Ook mooi is "Last Summer" dat wordt afgesloten met een vioolstuk dat geïnspireerd lijkt te zijn op Chinese filmmuziek. Andere mooie nummers zijn "As the Crow Flies, "Mutineers" en "Girl Like You". David Gray is er weer in geslaagd een album te maken met vakwerk. Het mist de intensiteit in zang die juist op White Ladder, járen geleden wel aanwezig was, maar is nog altijd geloofwaardig.