Acht jaar hebben we niets gehoord van Damien Rice. Acht jaar heeft Rice nodig gehad om over de breuk van zijn relatie met Lisa Hannigan (te horen op albums "0" en "9") te komen. Met een beetje hulp van Rick Rubin heeft Damien eindelijk weer de stap weten te zetten naar het schrijven van nieuw materiaal en vooral ook het opnemen daarvan. En daar ben ik heel blij mee! Ware het niet dat Damien Rice nog láng niet over het verlies van zijn grote liefde heen is. Uit de openingstrack en tevens titeltrack komt al een verlangen naar vroeger terug, mijmerend naar wat het allemaal had kunnen zijn met zijn grote liefde. "What it all, what it all could be // With you". Het verdriet klinkt door in het magistrale "It Takes A Lot To Know A Man". Vooral hoor je door dat hij nog steeds niet begrijpt waarom het afgelopen is en wellicht zelfs een klein verwijt. Instrumentaal is het nummer wondermooi, aanzwengelende viooltjes en pianoarrangementen domineren het nummer vanaf ongeveer 4 minuten als het tekstuele gedeelte afgelopen is en we worden meegenomen in hoe verlies klinkt in Damien Rice zijn muzikale wereld. Somber is het antwoord. Boosheid vs onmacht klinkt door op vervolgtrack "The Greatest Bastard" waar de tekst "So please don't let on you don't know me, Please don't let on I'm not here…" alles behalve poëtisch is, maar recht uit het hart. De somberheid gaat op het album verder door. Muzikaal klinkt "Colour Me In" iets positiever in een poging zijn liefje te overtuigen dat hij haar toch echt heel hard nodig heeft. Op "The Box" klinkt voor het eerst iets van verdergaan door. Iets van bezinning dat hij het echt geprobeerd heeft en realisatie dat het ook eigenlijk niet meer verder kan. "My Favourite Faded Fantasy" is wellicht één van hedendaags mooiste break-up albums. Misschien wel een klassieker in de dop. Veel mensen zullen zich kunnen verplaatsen in de lyrics en muzikaal is het prachtig. Stiekem hoop ik dat Damien Rice er nooit overheen komt en dit soort fantastische platen blijft maken.
0 reacties:
Een reactie posten