Alt-J - This Is All Yours (6/10)

Helaas ben ik in de nieuwe van ALT-J toch wat teleurgesteld. En voor de duidelijkheid, ik heb het écht geprobeerd! Album vier keer beluisterd voordat ik tot de conclusie kwam dat het écht niet zo goed is als ik had gehoopt. Ik heb zelfs doorbraakalbum "An Awesome Wave" nog teruggeluisterd om vast te stellen of het de tand des tijds wel doorstaan had. Heb ik toen door een ander referentiekader geluisterd? Nee hoor, "An Awesome Wave" is nog steeds spannend en sprankelend. Vette beats en weirde breaks. Dat heeft "This Is All Yours" dus, vooral op de eerste helft van de plaat niet. Van de "Intro" (track 1) tot de werkelijk niets toevoegende kwelfluit in de interlude "Garden of England" kan je het album overslaan. Het is saai ("Arrival in Nara" en "Nara") of de stem van Joe Newman hangt je gewoon de strot uit in een belachelijk nummer als "Every Other Freckle". Is het dan helemaal kommer en kwel? Nee, het album wordt gaandeweg toch nog wat beter. "Choice Kingdom" is veel voller geproduceerd, komt gaandeweg het nummer absoluut over. Ook "Hunger of the Pine" moet ik erkennen is best gewaagd door gebruik te maken van een Miley Cyrus sample. Het is vooral de dreigende instrumentatie die het nummer draagt. Ook de bijzondere samenzang op "Warm Foothills" met zang van Conor Oberst, Lianne La Havas, Sivu, en Marika Hackman is op zijn minst bijzonder te noemen. "Leaving Nara" aan het eind van het album is het beste nummer van de Nara trilogie. Het gaat me wat te ver om het album net zoals Pitchfork's zuurpruim recensent Ian Cohen een 4 te geven. ALT- J heeft absoluut geprobeerd te experimenteren en geen tweede Awesome Wave in elkaar te zetten, maar is helaas niet geslaagd in een grandioos vervolg. Een 6 voor de moeite.

Spring Offensive - Young Animal Hearts (9/10)

Fijn zo'n ontzettend sterk debuut van Spring Offensive! Een album zonder zwakke schakels. Fijne catchy gitaarritmes en swingende ritmes voeren de boventoon op dit album. Het doet me denken aan bijvoorbeeld Cold War Kids, stadgenoot Stornoway en Local Natives maar heeft onmiskenbaar eigen identiteit. Die eigen identiteit krijgt het door sterke lyrics en zware onderwerpen. Titelsong "Young Animal Hearts" is een heerlijke coming of age anthem waarin de leadzanger zingt waar het over gaat voor jongeren, namelijk "I Wanna Fit In". Ook het nummer "Hengelo" over de bosjongen die lang ons nieuws heeft gedomineerd door in de bossen van Berlijn geleefd te hebben is erg sterk. Wegdroommuziek met een fantastische climax is te vinden in "52 Miles" dat door de samenzang op het eind van het nummer echt prachtig is. Andere nummers die ik nog wil noemen zijn "Bodylifting" en "Carrier". Maar nogmaals het héle albums is sterk. Dit is zeker één van de betere indierock albums van het jaar dat voorlopig op replay gaat.

Duologue - Never Get Lost (9/10)

Net gereleased is het nieuwe album van Duologue "Never Get Lost". Het is het tweede album van deze vijfkoppige band. Waar het eerste album "Song & Dance" nog iets meer rock meets elektronica was, gaat dit album echt véél meer richting elektronica. Het is soms donker en verassend en een nummer als "This is Happening" is broeiend. Daarbij versterkt frontman Tim Digby's falsetto stem het dramatische gevoel des te meer. Een nummers als "Forests" is instrumentaal erg mooi. Ook "Sibling" herbergt eerdergenoemde broeierige sfeer en blijft gedurende het nummer eigenlijk continue verassen. Nummer "Traps" is ontzettend melodieus en zet onherroepelijk aan tot dansen. "All Night Shows" eindigt met een Flume achtige productie. Dit is een super album waar ik eindeloos naar kan luisteren!

Lonely The Brave - The Day's War (8,5/10)

Nadat The Gaslight Anthem met zijn laatste album "Get Hurt" toch een béétje door het ijs is gezakt (dat album met dat omgekeerde hartje) was ik toch wel op zoek naar een goede vervanger voor de wat hardere gitaarrock. In de OOR las ik iets over een nieuwe band met een wat rauwer geluid en een leadzanger met fantastische strot. Daar blijkt geen woord van gelogen. Eerste nummer "Trick of the Light" viel me eerlijk gezegd nog een beetje tegen. Maar vervolgnummer "Backroads" maakt dat ruimschoot goed! Ook "Dinosaurs" en "Deserter" zijn ontzettend goed. Grote kans dat deze mannen in niet al te lange tijd uitgroeien tot wat ze zelf al bezingen in "Kings of the Mountain". Stadionacts als Biffy Clyro, White Lies en Kings of Leon hebben er zéker een geduchte muzikale collega bij. Héél soms is het ietwat tè strak (clean) geproduceerd. Dat mag de kritische noot zijn.

Jeff Beadle - The Huntings End (8/10)

Ergens tussen het beluisteren van Luke Sital-Singh en Vance Joy door kwam ik Jeff Beadle tegen. Daar waar ik hooggespannen verwachtingen had van de eerste twee ging de recht door zee Singer / Songwriter Beadle er uiteindelijk met mijn aandacht vandoor. Vier jaar heeft de beste man gedaan om dit album (met slechts 8 nummers) van de grond te krijgen. Maar wat een geslaagd debuut. Fijne melodieën maar vooral intense beleving. Op eerste gehoor deed de stem me heel even denken aan Adam Duritz (zonder maniertjes), maar een vergelijking met bijvoorbeeld Marcus Foster kan beter gemaakt worden. De manier van opname met veel ruimte voor vooral de akoestische gitaar en harde aanslagen draagt bij aan het overdragen van het échte Singer / Songwriter gevoel. Meegezogen worden in de beslommeringen die Beadle mee heeft moeten maken is heerlijk. "Cautious Lovers" is hier een mooi voorbeeld van evenals "Devil's Arms". De teksten zijn tevens grandioos. Genoeg reden om dit album op repeat te zetten en te hopen dat Jeff Beadle niet nogmaals 4 jaar doet over het opnemen van 8 nummers.

Strand of Oaks - HEAL (9/10)

Om maar met de deur in huis te vallen. Wát staan er een ijzersterke tracks op deze plaat van Strand of Oaks. Heerlijke rocksongs met power. Dat start direct met nummer Goshen '97 (op gitaar J. Mascis van Dinosaur Jr.). Vervolgens is nummer HEAL een bijzondere psychedelische trip dat het tempo alsmaar aanhoudt. En daarna dan! "Same Emotions" is misschien wel de beste track van het album. Wat een heerlijk gitaarwerk! Dat gitaarwerk komt overigens over het hele album terug. Snoeiende, gierende gitaren en knetterharde drums. En de afwisseling is gigantisch. Het lijkt alsof je op elk nummer weer een compleet andere invalshoek hoort en een ander geluid van Showalter. Zo intens als hij zingt op "Shut In" dat het keihard raakt. Het vervolgnummer "Woke Up To The Light" is dan het eerste moment van rust op de plaat. Lijkt het althans in eerste instantie. Met rammelende drums en achtergrondzang krijgt ook dit nummer een knallend einde. De spanning op "Mirrage Year" is om te snijden en het nummer explodeert dan ook gaandeweg. Niets dan lof voor Timothy Showalter met het absoluut waarmaken van hooggespannen verwachtingen en uitbrengen van met stip zijn beste plaat tot nu toe. Hulde voor het kiezen van een compleet andere richting!

Letting Up Despite Great Faults - Neon (6,5/10)

Right up my alley is de dreampop van Letting Up Despite Great Faults. Met het nieuwe album "Neon" slaan ze de weg verder in waar ze na "Untogether" gebleven waren. Uptempo, catchy en vooral veel gebruik van elektronica. Ik zou de vergelijking met M83 niet helemaal vinden misstaan, vooral muzikaal gezien, met dien verstande dat door het vrouwelijk bandlid het toch totaal anders klinkt. Alle nummers zijn relatief kort (max 3,5 minuut) en je gaat dus vrij snel door het album heen. Kritische noot is dat de nummers als je het achter elkaar aanspeelt wel teveel op elkaar lijken. M83 is qua opwekken van een gevoel absoluut een paar stappen verder en trekt je een wereld in. Bij Letting Up Despite Great Faults heb ik twee a drie nummers lang een ontzettend opgewekt gevoel, maar krijg ik na 4 nummers zin om wat anders op te zetten. Om na een tijdje toch weer terug te grijpen naar "Neon. Dat dan weer wel. Het feit dat ik niet direct nummers kan noemen die er écht uitspringen zegt ook wel wat.

King Creosote - From Scotland With Love (8,5/10)

Het is niet heel makkelijk om King Creosote te omschrijven. Ik heb al behoorlijk veel en vooral verschillend materiaal van hem gehoord. Lang niet alles aangezien hij al zeker 15 albums heeft uitgebracht waarvan het grootste gedeelte niet digitaal beschikbaar. Ik leerde hem kennen door zijn (doorbraak) samenwerking met Jon Hopkins op hun gezamenlijke "Diamond Mine". Dat bleek in 2011 de basis voor een mooie nieuwe start voor Kenny Anderson. Zo was ik dus in ieder geval meer dan nieuwsgierig toen ik zag dat hij nieuw materiaal uit zou brengen. Wat opvalt aan de plaat is de afwisseling en variatie in uitbundig werk als "For One Night Only" en "Largs - long". De laatste doet erg denken qua ritme aan Amy McDonalds "This is the Life", maar ook aan bijvoorbeeld werk van The Divine Comedy en I Am Kloot. Wat echter vooral mooi is aan King Creosote is het meer ingetogen werk als bijvoorbeeld "Miserable Strangers" en "Leaf Piece - long" met een prachtige outro van meer dan anderhalve minuut. Het werk is met passie gemaakt ondersteunend aan een gelijknamige documentaire over Schotland. Over werk, oorlog, liefde en verdriet. Het anthem "Paupers Dough" is een fraai slotstuk. Ontzettend mooi werk!

Ryan Adams - Ryan Adams (8,5/10)

Ik moet eerlijk bekennen dat ik met Ryan Adams een soort haat/liefde verhouding heb. Ik ben helemaal gek van één nummer, een cover ook nog wel dat ik zelfs gebruikt heb als achtergrondnummer toen ik voor mijn lieftallige vrouw op één knie ging. Adams zijn cover Oasis's Wonderwall vind ik schitterend. Maar het andere materiaal dat ik beluisterde kon me helaas verre van bekoren. "Ashes & Fire" uit 2011 en bijvoorbeeld "Cardinology" heb ik goed beluisterd en was beide niet mijn cup of tea. Ik dan ook niet zeggen dat ik zat te wachten op nieuw materiaal. Totdat ik vorige week in mijn favoriete lokale platenzaak stond. Even dacht ik The War on Drugs te herkennen dus vroeg aan de verkoper wie het was. "De nieuwe van Ryan Adams" was het antwoord. Altijd fijn als je een album dus al begint te beluisteren met enig enthousiasme. Net als bij The War On Drugs kreeg ik tijdens het beluisteren een hoog Bruce Springsteen gevoel bij nummers als "Kim", het prachtig ingetogen "My Wrecking Ball" dat qua titel natuurlijk rechtstreeks refereert aan The Boss, "Feels Like Fire" en het prachtige "Tired of Giving Up. Voldoende nummers zijn ontzettend hoog qua kwaliteit om te kunnen spreken van een fantastisch album. Ryan Adams heeft het met zijn 14e plaat voor elkaar gekregen om snel het nóg oudere materiaal met grote curiositeit terug te luisteren. Topplaat!