Jaarlijst 2014

Er zit weer een fantastisch muziekjaar op. Voordat het échte jaarlijstjes geweld losbarst heb ik mijn eigen jaarlijst al klaar. Met het kleine risico dat er in de laatste 5 weken nog fantastische albums uitkomen (Smashing Pumpkins - 8 december). Gezien de verdere releaselijst ben ik daar niet zo bang voor.

Mijn jaarlijst heb ik dit jaar samengesteld via de website van besteveralbums. Vooral omdat het gemakkelijk bijhouden is en tevens te publiceren. En daar gaat het mij toch vooral om. Dit is voorlopig ook mijn laatste post op dit blog. Ik heb het ruim een jaar volgehouden. Ook zo nu en dan tijdens persoonlijk moeilijke omstandigheden. Die gebeurtenis heeft deze jaarlijst ook zéker beïnvloed. Ik kan me voorstellen dat Augustines niet zo hoog waren geëindigd zonder de prachtige maar ook emotionele versie van "Now You Are Free" tijdens de 2 Meter Sessies. Ook mijn nummer één van dit jaar, James Vincent McMorrow zit een verhaal achter dat de nummer 1 positie absoluut heeft versterkt. Maar dat is dan ook het mooie aan muziek. Ik ga weer wat meer tijd besteden aan het écht luisteren van muziek en wat minder aan het schrijven over. Eind volgend jaar staat er absoluut weer een nieuwe jaarlijst klaar!

Hierbij mijn top-20. Vrijwel alle albums zijn dit jaar door mij op dit blog beschreven, lees dat dus terug voor meer informatie. De volledige lijst (top-50) is te vinden op: BestEverAlbums

1: James Vincent McMorrow - Post Tropical
2: The Acid - Liminal
3: Wild Beasts - Present Tense
4: Oscar and the Wolf - Entity
5: Elbow - The Take Off and Landing of Everything
6: FKA Twigs - LP1
7: Strand of Oaks - Heal
8: The War on Drugs - Lost In The Dream
9: Typhoon - Lobi Da Basi
10: Damien Rice - My Favourite Faded Fantasy
11: Caribou - Our Love
12: Kishi Bashi - Lighght
13: Perfume Genius - Too Bright
14: Future Islands - Singles
15: Ben Howard - I Forget Where We Were
16: Augustines - We Are Augustines
17: Fink - Hard Believer
18: Moss - We Both Know The Rest Is Noise
19: Glass Animals - Zaba
20: Bombay Bicycle Club - So Long, See You Tomorrow

Alle muziek valt weer te beluisteren via Spotify. In deze playlist staan nog wel meer albums die via dit blog zijn behandeld in 2014

Flight Facilities - Down To Earth (6,5/10)

Nog meer elektropop. Dit maal uit Australië. Sinds Flight Facilities in 2012 nummer "Clair de Lune" uit had gebracht volg ik ze een beetje. Een ontzettend sfeervolle track met evenzoveel sfeervolle clip. Wat mij betreft ook direct het lekkerste nummer op dit nieuwe album. Nummers als "Hold Me Down" staan mij echt te dicht tegen pop aan. "Two Bodies" en "Apollo" daarentegen zijn wel lekker en liggen in het verlengde van "Clair de Lune". Album bevat dus aantal aardige nummers en samenwerkingen met Australische grote artiesten waarvan de grootste Kylie Minoque. Dat zorgt er ook voor dat het album geen eigen identiteit heeft.

Fritz Kalkbrenner - Ways Over Water (7/10)

Altijd even enthousiasme als één van de broers Kalkbrenner weer een nieuw album uitbrengt. Hoewel Paul toch echt het genie is in de familie getuige zijn grotere creativiteit luister ik toch vaker naar Fritz Kalkbrenner. Misschien heeft dat in het geval van Fritz toch met consistentie te maken. "Ways over Water" is inmiddels de derde langspeler in vier jaar tijd. Is er in de tussentijd wat gebeurd? Neu, niet echt. Relaxte elektronica, Fritz die zelf de zang voor zijn rekening neemt, een beetje lounge achtige sound. Er straalt een zekere warmheid af van het album. Om heerlijk loom van te worden of een duurloopje op te doen.

Damien Rice - My Favourite Faded Fantasy (9/10)

Acht jaar hebben we niets gehoord van Damien Rice. Acht jaar heeft Rice nodig gehad om over de breuk van zijn relatie met Lisa Hannigan (te horen op albums "0" en "9") te komen. Met een beetje hulp van Rick Rubin heeft Damien eindelijk weer de stap weten te zetten naar het schrijven van nieuw materiaal en vooral ook het opnemen daarvan. En daar ben ik heel blij mee! Ware het niet dat Damien Rice nog láng niet over het verlies van zijn grote liefde heen is. Uit de openingstrack en tevens titeltrack komt al een verlangen naar vroeger terug, mijmerend naar wat het allemaal had kunnen zijn met zijn grote liefde. "What it all, what it all could be // With you". Het verdriet klinkt door in het magistrale "It Takes A Lot To Know A Man". Vooral hoor je door dat hij nog steeds niet begrijpt waarom het afgelopen is en wellicht zelfs een klein verwijt. Instrumentaal is het nummer wondermooi, aanzwengelende viooltjes en pianoarrangementen domineren het nummer vanaf ongeveer 4 minuten als het tekstuele gedeelte afgelopen is en we worden meegenomen in hoe verlies klinkt in Damien Rice zijn muzikale wereld. Somber is het antwoord. Boosheid vs onmacht klinkt door op vervolgtrack "The Greatest Bastard" waar de tekst "So please don't let on you don't know me, Please don't let on I'm not here…" alles behalve poëtisch is, maar recht uit het hart. De somberheid gaat op het album verder door. Muzikaal klinkt "Colour Me In" iets positiever in een poging zijn liefje te overtuigen dat hij haar toch echt heel hard nodig heeft. Op "The Box" klinkt voor het eerst iets van verdergaan door. Iets van bezinning dat hij het echt geprobeerd heeft en realisatie dat het ook eigenlijk niet meer verder kan. "My Favourite Faded Fantasy" is wellicht één van hedendaags mooiste break-up albums. Misschien wel een klassieker in de dop. Veel mensen zullen zich kunnen verplaatsen in de lyrics en muzikaal is het prachtig. Stiekem hoop ik dat Damien Rice er nooit overheen komt en dit soort fantastische platen blijft maken.