Het tweede album van How To Dress Well werd twee jaar geleden erg goed ontvangen, ook bij mij getuige een 8e plek in mijn jaarlijkse top-30. De stijl van How To Dress Well is in een wirwar van stromingen toch wel enigszins uniek te nomen. Lo-fi R&B is wat er destijds voor verzonnen is. Een snufje Frank Ocean, James Blake en Bon Iver. Opener "2 Years On (Shame Dream)" is qua onderwerp en tekstueel direct een volle mep in je gezicht, hoewel het ontzettend klein met minimale instrumentatie wordt gebracht. Vanaf "Face Again" begint het experimenteren met geluiden en soundscapes weer naar boven te komen. Op "Words I Don't Remember" is het ook weer spannend, vooral de 8 seconden stilte zowat middenin de plaat pakt wonderwel goed uit. Opbouwen, stilte en weer heel kalm door. Het experiment is op "Repeat Pleasure" wat verder te zoeken. Wat is die plaat eigenlijk glad, maar toch fantastisch door de melodieuze benadering. Er is ook ruimte voor energie zoals op “Childhood Faith in Love (Everything Must Change, Everything Must Stay the Same)” en “House Inside (Future Is Older Than the Past)”. Een ontzettend eerlijk album en een inkijkje in Tom Krell zijn wereld.
0 reacties:
Een reactie posten