Bade - Miracle Wave (7/10)

Ik weet nog goed dat ik op Free Your Mind, een dance festival in Arnhem naar Baskerville wilde. Ik hoopte dat daar fijne tracks als "Our Racing Hearts" en "Devil's Town" gespeeld zouden worden. Toenmalige leadzanger Bart van Liemt was wel aanwezig, maar het bleek toch meer een dj-set dan rockoptreden te zijn. Met de dj-set was niks mis, maar toch jammer om de nummers niet te horen. De samenwerking tussen Baskerville en Bart van Liemt was door ziekte van Bart helaas van korte duur. Ook het andere project, The Sheer, heeft geen vervolg gekregen. Gelukkig voor Bart en dus ook voor ons heeft Bart een geslaagde niertransplantatie ondergaan en is redelijk vlot weer de studio ingedoken om een eigen plaat op te nemen onder de naam Bade. Een fijne aanstekelijke dansplaat dat de elektro van Baskerville combineert met het rockgeluid van The Sheer. "Hide No More", "Here We Go" en "Into The Sunshine" zijn lekkere dansplaten geworden. Veel andere nummers hebben een beetje die jaren 80 sound gekregen zoals "Miracle Wave". Al met al een aangenaam album. Fijn dat Bart terug is!

Ben Howard - I Forgot Where We Were (9/10)

Begin 2011 kwamen er twee albums uit van veelbelovende singer / songwriters. De één was James Vincent McMorrow die goed ontvangen werd, maar eigenlijk niet zijn grote doorbraak beleefde. Dat gebeurde eigenlijk pas met het geprezen "Post Tropical" uit begin dit jaar. Die andere Singer / Songwriter brak wél definitief door met zijn debuutalbum. Ben Howard groeide uit tot wereldwijd bekend artiest, won diverse awards en was een geliefd festival artiest. Tussentijds waren er geruchten over een nieuw album dat al in 2012 uit zou komen. Met de roem en tourschema was dat natuurlijk verre van mogelijk. Vandaar dat nu in 2014 dan het langverwachte tweede album eindelijk uit komt. Waar de aankondiging met enige scepsis wordt bekeken door het succes van Ben Howard en daarmee de angst voor een teveel op pop gericht album, weet Ben Howard onverwacht uit de hoek te komen! Met een veel donkerder album dan eigenlijk verwacht. Ben wijt het zelf aan zijn nieuwe gitaar, een Les Paul, die een veel dikker en modderiger geluidsbeeld heeft dan zijn oude Telecaster. Op de plaat staan wonderschone liedjes als titeltrack "I Forgot Where We Were" en "All Is Now Harmed". "In Dreams" doet een beetje denken aan Paul Simon op "Graceland". Eén van mijn persoonlijke favorieten is "Conrad". Tenslotte, luister zeker naar "End of the Affair" dat met 7:46 minuten best lang is maar muzikaal fantastisch.

Roo Panes - Little Giant (7,5/10)

Op het spoor van Roo Panes kwam ik via zijn prachtige Mahogany Session van zijn nummer "Ran Before the Storm". Altijd fijn als dan blijkt dat deze singer / songwriter op 6 oktober zijn nieuwe cd heeft gereleased. Denk bij Roo Panes vooral aan andere Singer / Songwriters met krachtige doch zwoele stemmen zoals Marcus Foster en Stu Larsen. Openingstrack "Know Me Well" is mijn favoriet geworden. Maar ook tracks als "Tiger Striped Sky", "Hands" en "Sing for the Wind" zijn erg mooi. Er wordt veelvuldig gebruik gemaakt van klassieke instrumenten waarmee het album veelvuldig richting folkmuziek gaat. Fijn album voor de herfstige winderige dagen!

Kele - Trick (8/10)

Het succes van Bloc Party ligt alweer een eeuwigheid achter ons. Eéns waren ze het middelpunt van de Britse muziek scene. Tegenwoordig brengen ze louter teleurstellende albums uit met een zoektocht naar hét nieuwe geluid. Ook het debuutalbum van Kele (frontman Bloc Party) stond nou niet bijster vol met fantastische muziek. Dan toch fijn te horen dat dit nieuwe album en tevens dus 2e van Kele absoluut beter in elkaar zit. Hier wordt niet meer geprobeerd angstvallig vast te houden aan de gitaarband die Bloc Party eens was, maar worden de elektronische beats en drums omarmd. En dat is dan toch waar Kele Okereke nu sterk in is. Prima toch? Met een 8 van Drowned in Sound, een 7 van NME en een 3,5 van The 405 zijn de meningen verdeeld. Ikzelf vind het een heerlijk album om lekker op de achtergrond aan te hebben. Het is bijna lounge achtig zo relaxt zitten de beats in elkaar. Vernieuwend? Nee, absoluut niet. Vernieuwend voor Kele? Absoluut wel. Nooit te oud om bij te leren!

Caribou - Our Love (9/10)

Dan Snaith is een veelzijdige componist/muzikant. Onder de namen Caribou, Manitoba en Daphni heeft hij inmiddels al dik 7 albums uitgebracht. De diverse albums luisterend valt op dat elk album zijn eigen elektro insteek heeft. Caribou is het alter-ego dat het dichtst tegen pop aan ligt. Maar wát een spannend album zeg! Met een 8,6 op Pitchfork, een 9 van NME en een dikke 10 van The Guardian wordt het album beschreven als fascinerend. En dat is zeker niet onterecht. Elke track heeft bijzondere soundscapes, goeie ondersteunende vocals. Enkele tracks zoals bijvoorbeeld "Second Chance" hadden met gemak op het album van FKA Twigs kunnen staan. Eén van de nummers die me het meest bij blijft als onderscheidend en bijzonder is "Silver". Leuk is ook te lezen dat Owen Palett een behoorlijk bijdrage heeft geleverd aan dit album.

We Were Promised Jetpacks - Unravelling (7/10)

De indierockers van We Were Promised Jetpacks blijven met hun derde album doen waar ze goed in zijn. Goede gitaargedreven britpop maken. In de lijn van acts als Franz Ferdinand en The Joy Formidable. De schotten scoren er tot nu toe louter voldoendes mee al is er ook wel de nodige kritiek. Op AMG doen ze het goed met een 8 en ook Consequence of Sound is positief met een 7,5. Ik hou het zelf bij een 7. Om de simpele reden dat het album lekker klinkt, maar niet beklijft. Het artwork is overigens briljant!

Vance Joy - Dream Your Life Away (7,5/10)

Ik denk dat "Riptide" zo'n nummer is waarmee we iets teveel doodgeslagen zijn het afgelopen jaar door 3FM en later ook andere radiozenders. Maar toch ben ik dit album gaan beluisteren met het gevoel dat ik had toen ik "Riptide" voor het eerst hoorde. En voor de duidelijkheid, dat gevoel was iets van "Whoepie" of "Joehoe". Ik hou namelijk wel behoorlijk van het genre waarbij singer / songwriters ontzettende melodieuze songs maken. Een luisterbeurt van Dream Your Life Away bevestigt dat Vance Joy nog véél meer in petto heeft dat hiermee vergelijkbaar is. Songs als "From Afar", "Mess Is Mine" en "First Time" zijn allen sterke popsongs met een folkrandje. De nummers hebben een kop en staart, zijn niet te gecompliceerd en bovendien heeft James Keogh gewoon een erg fijne stem. Erg degelijk album. Een hoge notering in de jaarlijkse toplijstjes zal Vance Joy er niet mee halen, maar het is wel een album dat je over een jaar of vijf gerust nog eens met plezier op kan zetten, al was het maar om met de gitaar een beetje mee te tokkelen.

Magnus - Where Neon Goes To Die (8/10)

Confession: ik ben géén groot liefhebber van dEUS en Tom Barman. Ik heb album "In A Bar, Under The Sea" uit 1996 destijds grijs gedraaid, maar ben daarna nooit meer onder de indruk geraakt van nieuw materiaal. Ok, "Ghosts" van "Keep You Close" uit 2011 heeft nog vaak aangestaan, mede doordat mijn zoon (5 jaar) dat een geweldig nummer vindt. Héle hoge verwachtingen van de nieuwe samenwerking tussen Tom Barman en techno-dj/producer CJ Bolland had ik dan ook niet bij het luisteren. Ik moet na drie luisterbeurten echter erkennen dat de mannen samen een prima album in elkaar hebben gezet. Spannend, ontzettend divers, verassende samenwerkingen zoals bijvoorbeeld op "Singing Man" (Tom Smith van de Editors) en een rappende Tom Barman op "Catlike". De mannen zoeken duidelijk grenzen op en komen er helemaal mee weg.

SBTRKT - Whonder Where We Land (8/10).

De debuutcd van SBTRKT (spreek uit subtrakt) was op elektro gebied voor mij één van de hoogtepunten van 2011. Met smart was het dan ook wachten op zijn vervolgcd. Tussendoortjes waren en voldoende met een paar goede EP's. Opvallend op deze nieuwe cd is opnieuw de samenwerking met Sampha. Ook Sampha lijkt namelijk definitief doorgebroken te zijn met uitbrengen van zijn EP "Dual". Maar liefst vijf songs zijn weer een resultaat van deze samenwerking en eerlijk = eerlijk. Ze versterken elkaar zeker! Maar er is ook weer veel ruimte voor andere gastbijdrages. Zo ook Jessie Ware (ook op eerdere album), Ezra Koenig, Warpaint, Raury en A$AP Ferg. SBTRKT heeft weer een prima album in elkaar gedraaid en bevestigd één van de meest innovatieve producers/dj's in het vak te zijn. Hij blijft volledig weg van EDM en erg fijne verfrissende tracks te maken. Eén van de lekkerste nummers is toch "NEW DORP. NEW YORK". Recencies van dit album wijken behoorlijk af. Pitchfork een 5,5 en NME een 8. Ik sluit me in dit geval aan bij de liefhebbers.

Perfume Genius - Too Bright (9/10)

Welkom in de wereld van Mike Hadreas alias Perfume Genius. Ga hier gerust voor zitten om hier helemaal in weggezogen te worden. Ik was niet bekend met eerder werk van Perfume Genius, maar lees in recensies dat hij de transitie heeft gemaakt van onzekere "coming out" homoseksueel, naar een trots individu. De trots over het mogen zijn en tevreden met zichzelf zijn hoor je goed terug op "Queen", ook instrumentaal een erg krachtige song. Variatie is wellicht het toverwoord op dit album. "Don't Let Them In" is een Art Garfunkel achtige song. In "Grid" zijn spookhuisachtige gillen te horen wat het een donker nummer maakt. Waar Perfume Genius mij volledig inpakt is het wondermooie hemeltergende "Too Bright". Met minimale begeleiding en engel achtige koortjes wordt een ontzettend mooie song neergezet. Een dikke 8,5 op pitchfork en een 9 op NME. Dit lijkt de definitieve doorbraak van Mike Hadreas,

My Brightest Diamond - This Is My Hand (8/10)

Gewoon weer een dikke voldoende voor het nieuwe album van My Brightest Diamond. En dat is toch wel bijzonder knap voor alweer het 4e album aangezien Shara Worden consistent kwaliteit blijft leveren. De opener van het album geeft direct de toon van het album weer, uptempo met tempowisselingen, goed gevonden melodieën en een theatrale geluidssfeer. Fijne tracks zijn dus "Pressure" maar ook bijvoorbeeld "Lover Killer" en "Looking at the Sun". Met een 7 van Pitchfork en een 9 van NME heeft MBD niet te klagen over goede recensies.

FKA Twigs - LP1 (9/10)

We kunnen wel stellen dat het album van FKA Twigs één van de hoogtepunten van 2014 aan het worden is. Met haar loepzuivere maar ook mysterieuze stem, donkere loops en breaks in de tracks en crossover tussen hiphop en pop heeft ze een regelrechte jackpot te pakken. Het is vooral de donkere intensiteit die opvalt. Luister maar naar track "Two Weeks" die al vooraf ging aan de hype. Maar ook tracks als "Lights On" en "Video" zijn ontzettend goed. Eigenlijk staan er geen slechte tracks op. Niet voor niets een dikke 8,8 van pitchfork en louter goede recensies.