Sam Smith - In The Lonely Hour (7,5/10)

Dit had ik dus niet helemaal verwacht. Sam Smith had behoorlijk veel verwachtingen geschept door zijn uitverkiezing als winnaar van de BBC sound of 2014. Eerlijk gezegd waren die verwachtingen mij minder hoog. Het nummer La La La met Naughty Boy vind ik namelijk, hoe moet ik dat netjes zeggen? Behoorlijk infantiel. Latch met Disclosure was beter maar "Money On My Mind" is een redelijke aaneenschakeling van schel en hetzelfde. Mijn verwachting was dus een zeer dansbaar album dat niet geheel in mijn straatje zou liggen. Niets is minder waar. In het tweede nummer "Good Thing" zit gaandeweg het nummer nog een vlotte beat, maar daarna zakt het tempo en is er ruimte, heel veel ruimte voor Sam Smith zijn stem. En die is prettig! Achter elkaar mooie nummers als "Stay With Me", "Leave Your Lover", "I'm Not The Only One" en "I've Told You Now. Nog héél even wat meer tempo op "Like I Can" en dan direct weer kalmte in de drie afsluitende songs. Je hoort dat er veel aandacht is besteed aan productie. Het werkt de nummers zeker niet tegen maar ergens vraag ik me af hoe ze zouden klinken als ze nóg meer gestript waren. Maar als debuut valt het me dus zeker niet tegen. Ik had minder verwacht.



*binnenkort helemaal op spotify!

Case Mayfield - Another Glorious Battle for the Kingdom (8/10)

Koesteren. Dat is het juiste woord dat ik voel bij Case Mayfield. Deze moeten we koesteren. Kees Veerman alias Case is namelijk vrij van pretenties. En dat is heerlijk. In 2010 heeft hij de Grote Prijs van Nederland gewonnen. Zijn eerste volledige album "The Many Coloured Beast" is tot plek 18 gekomen in de album charts. Dollollig bracht Case hetzelfde jaar, na een zeer bescheiden club tourtje veelal voor handenvol publiek, nóg een album uit "10". Dit album piekte op plek 50. Eén week welgeteld. Een commercieel succes is Case dus niet. En toch heeft hij besloten niets anders te doen. Te blijven doen waar hij goed in is. Goudeerlijke songs schrijven en die ongepolijst als altijd brengen. Of het nou on stage of opgenomen is, hij klinkt soms naar adem happend. Alsof het ingespeeld is terwijl hij in de kroeg staat te spelen voor wat vrienden en familie. In titelnummer "Another Glorious Battle for the Kingdom" hóór je hem gewoon lachen door iets van interactie in zijn mini-kroeg dat Case de opnamestudio noemt. Ik vind hem bijzonder, een bizarre kruising tussen Billy Corgan en Damien Rice. Niet één uit een dozijn. Die ene hit die hem naar de hogere regionen van de charts gaat sturen staat ook hier niet op. Maar als hij daar niet van maalt, dan doe ik dat al helemaal niet! Afsluiter "Every Little Thing" is ontzettend mooi!

Kina Grannis - Elements (7/10)

Weer eentje in de categorie "volledig gemist" de afgelopen jaren. Dit is namelijk alweer het zesde album van Kina Grannis. Ok, er zat in 2011 een cover-album tussen met eigen uitvoeringen van pop, rock en folknummers. Haar muzieksmaak hoor je terug in haar nummers. Ook vaak een folkpop randje zoals "Dear River" en "My Dear". De vergelijking met Laura Marling soms of Lisa Hannigan gaat op, maar ook echt wel iets meer poppy richting bijvoorbeeld Emeli Sandé. Het moet gezegd, ze heeft een gouden strotje dat erg prettig in het gehoor ligt. Het album heeft ook nummers met een country randje zoals "Forever Blue" inclusief snikjes (Jewel). Leuke eerste kennismaking met een leuke mainstream artiest van Nederlandse afkomst. Ook Japans, Frans, Engels, Iers en Welsch volgens Wikipedia. Misschien moeten we ons daar dus maar niet teveel aan vastklampen.

Kishi Bashi - Lighght (9/10)

Mijn eerste aanraking met Kishi Bashi was twee jaar geleden het nummer "Manchester" in een wat onwettige setting, een huiskamerconcert op YouTube. Héél klein, lang niet altijd even zuiver (soms knettervals), maar gaandeweg het nummer met steeds meer energie en gek genoeg op het einde kippenvel. "i read the signs / I haven't been this in love in a long time / the sun is up the sun will stay / all for the new day". Het was mijn perfecte lenteplaat. Gelukkig ook later in iets beter opgenomen liveversies zoals déze Cardinal Session. Het album haalde mijn top-30 van dat jaar niet maar toch als noot opgenomen. De kans is aanwezig (het jaar is nog lang) dat zijn nieuwe album Lighght de top-30 wél gaat halen. Het album heeft namelijk iets meer structuur gekregen. Hij is op tour geweest oa met Regina Spektor en Of Montreal, maar is in staat zelf een ontzettende eigen sound neer te zetten. Gekke popsongs als "The Ballad of Mr Steak" (met een práchtige viool intro) over tja een heerlijk stuk rundvlees en "Carry On Phenomenon" klinken door de energieke productie ontzettend prettig in het gehoor. Een nummer als "Philosophize In It! Chemicalize With It!" is alweer experimenteler van aard. Datzelfde geldt voor "Bittersweet Genesis for Him AND Her". Maar het handelsmerk van Kishi Bashi blijft zijn viool virtuositeit en de soundscapes die hij neerzet door vioolpartijen te laten herhalen. Eindsong "In Fantasia" is misschien wel het mooiste nummer van het album. Zo'n dromerig nummer dat je aandacht vasthoud na een prachtige film terwijl je plotseling beseft dat je al 7 minuten naar de aftiteling zit te kijken.

Coldplay - Ghost Stories (7,5/10)

De nieuwe van Coldplay is uit. Reikhalzend is hier naar uitgekeken. Door criticasters om het eens lekker neer te kunnen sabelen, door liefhebbers om te kijken of er weer net zoveel knettergoede wereldhits opstaan. Ik heb nieuws voor beide groepen: het album is te goed om zomaar neer te kunnen sabelen en het album heeft geen tracks die de grandeur van hits als "Fix You" en "Viva la Vida" hebben. Eén nummer zal het ongetwijfeld gezien het huidige muziekklimaat wel erg goed doen in de charts en dat is "Sky Full Of Stars". Coldplay heeft er de laatste 2 albums een gewoonte van gemaakt de samenwerking op te zoeken met één artiest die op dat moment volledig in de picture staat. Jay-Z mocht los op "Lost", Rihanna was de "Princess of China" en dit keer is het de beurt aan Avicii. Tóch werkt het nummer wel en gek genoeg werkt het door de ooeeehoees en aaahaas van Chris Martin. Uit de vooruitgestuurde songs "Magic", "Midnight" en "Oceans" werd opgemaakt dat Coldplay terug ging naar hun roots, hun start zoals te horen op Parachutes. Eerlijk gezegd hoor ik dat niet zo. Daarvoor wordt gewoon teveel gebruik gemaakt van elektronica. "Midnight" is daarin het mooiste voorbeeld. Geproduceerd door Jon Hopkins deed het nummer mij denken aan Imogen Heap. Dat blijkt niet zo gek aangezien Jon Hopkins dus blijkbaar toetsenist is geweest in Imogen Heap. Ook in "True Love" zit weer zo'n elektro loopje. Tekstueel is het inderdaad soms wat gemakkelijk "All that i know is that i love you so" zingt Chris Martin in "Ink". Daar heb je geen rijmwoordenboek voor nodig. "Oceans" kabbelt een beetje door zoals de titel al wat doet vermoeden. Het pakt niet uit maar wordt ook nergens écht intiem. Afsluiter "O" wordt dat wel en is in zijn eenvoud erg mooi. Conclusie, de vooruitgeschoven singles zijn ook daadwerkelijk het meest in het oog springend op dit album. De rest klinkt, vooral op de achtergrond, gewoon lekker. Een klassieker gaat dit album niet worden. Ik blijf horen bij de tweede categorie Coldplay volgers, reikhalzend uitkijkend naar het volgende album!



* het album is pas vanaf maandag 19 mei verkrijgbaar, hopelijk dan ook op Spotify! Het is wel te streamen via iTunes

Basko Believes - Idiot's Hill (8,5/10)

Johan Örjansson kent natuurlijk iedereen. De begenadigd Zweedse singer / songwriter die inmiddels al drie albums op zijn naam heeft staan? Qua stem in de categorie Rufus Wainwright, David Gray of Damien Rice? Niet? Nou ik dus ook niet. En dát is schijnbaar precies het probleem van deze talentvolle artiest. Vandaar dat Johan artistiek voortaan als Basko Believes door het leven gaat. Samen met een groep fantastische muzikanten heeft hij in Texas zijn nieuwe album "Idiot's Hill" gemaakt. Als ik een rubriek klaperrrrr van de week had gehad, dan was die deze week naar Basko Believes uitgegaan. Het album begint met het voorzichtige "In a Glade". Tweede song "Wolves" is waar het album begint te raken. Ook "Going Home" en vooral "The Entertainer" zijn mooi. Van dit album ga ik genieten maar ook het vinden van de oudere albums van Johan Örjansson is een mooie ontdekking.

Broken Twin - May (8/10)

Anders dan de artiestenaam doet vermoeden is Broken Twin absoluut geen tweeling. Nee, Majke Voss Romme doet het helemaal alleen. Bij het beluisteren van het eerste nummer bekruipt me een déja-vu. Hé ik heb dit eerder gehoord. Graven in mijn geheugen en wat google werk resulteert erin dat Broken Twin het voorprogramma deed van James Vincent McMorrow's "Post Tropical" tour eerder dit jaar. Blijkbaar is de muziek dus wel een beetje blijven hangen maar de naam niet. Op zich kan ik dat goed verklaren. Het optreden van Majke Voss Romme was zoals het album, indringend. Maar als je klaar zit voor de hoofdmaaltijd schrok je het voorgerecht toch vaak te snel naar binnen. Zo ook die avond. Luisterend naar het album moet ik erkennen dat het op album ook echt beter overkomt. De minimalistische muzikale begeleiding van piano, percussiewerk en af en toe wat strings is over de koptelefoon indrukwekkend. Nummers als "The Aching" en "Glimpse of a Time" zijn tekstueel voor meer dingen interpreteerbaar en daarmee door zowat iedereen aan te relateren. "If Pilots Go To Heaven" is ook zo mooi. De muziek valt pas na een dikke minuut in en dat gebeurd alsof het nummer heel langzaamaan wordt ingekleurd als een schildersdoek. Neem vooral je tijd voor dit album.

Horse Thief - Fear In Bliss (7/10)

Soms komt er een plaat uit van zo'n bandje dat gewoon lekker klinkt maar waar je niet direct een boek over kunt schrijven. Het debuut van Horse Thief is er zo één. Het is niet vernieuwend allemaal. Een vleugje Cold War Kids op "Come On", een snufje energie van Two Door Cinema Club op "Human Geographer" en een beetje The Walkmen op "Little Dust" en "Let Go". Laatstgenoemde is overigens een erg lekker nummer. Ook "I Don't Mind" zit goed in elkaar. Maar dat is het dus een beetje met dit album. Het heeft duidelijk verschillende invloeden en geen direct eigen geluid. Maar bij elkaar klinkt het album gewoon wel goed, ligt het lekker in het gehoor. Horse Thief heeft ruimte te groeien naar een eigen sound maar tot die tijd prijs ik mezelf tevreden met dit album.

Bo Saris - Gold (8/10)

Ach gut. Boris Titulaer probeert nog altijd van het Idols imago af te komen. Het is alweer 10 jaar geleden dat Boris de tweede editie van de tv-show wist te winnen en nummer 1 hits scoorde. Maar Boris heeft in de afgelopen tien jaar zéker niet stil gezeten. Gold is alweer het vierde album. De vorige twee albums bereikten toch de 13e en 10e plek in de album charts. Maar nog belangrijker, Boris heeft een fanbase op weten te bouwen in het buitenland. Onder de naam Bo Saris heeft hij vooral in Engeland gestaag aan zijn naam gewerkt. En dus aan zijn nieuwe album waarop je krijgt wat je mag verwachten. Volwassen soul van een ontzettend begenadigd zanger. Hij heeft ook behoorlijk gewerkt aan het popgehalte van songs. Goed voorbeeld is "The Addict" dat zich met gemak kan meten met bijvoorbeeld goeie songs van Justin Timberlake of Daniel Merriweather. Andere mooie nummers zijn bijvoorbeeld "Can't Force It" en "So Sad". Met maar liefst 18 tracks krijg je met de deluxe editie van Gold dus meer dan waar voor je geld. Het is helemaal niet onmogelijk dat Boris, Bo-rush of Bo Saris hiermee écht door gaat breken. En dat komt dan niet door Idols maar door heel hard te werken en een groot muzikaal talent.

The Common Linnets - The Common Linnets (8,5/10)

Vergeet even de heisa van een songfestival. Vergeet even de duizenden meningen die worden gegeven over dit mediaspektakel en alle tweets die de lucht in gegooid worden. Luister gewoon even objectief naar het album van The Common Linnets. En bereid je voor om verrast te worden. Voorbode "Calm After The Storm" beloofde al veel. Een mooi, fraai luisterliedje. Geen hoogtepunt of grote bombastische climax, nee gewoon luisteren. Die rustige formule komt op dit album vaker voor zoals "Still Loving After You" en "Sun Song". Het is knap hoe Waylon zich op dit album in weet te houden. Je weet dat de soul erin zit, maar hij houdt het eigenlijk overal klein zoals op "Broken But Home", en "Where Do I Go With Me". Complete beheersing. Nummers als "Arms of Salvation" en "Time Has No Mercy" zitten heel dicht tegen folk aan met de begeleiding door ukelele's. Mooiste van dat soort, dat met gemak op één van de albums van Mumford and Sons terecht had kunnen komen is "When Love Was King". De rest van het album zit dicht tegen country aan. Soms denk je even terug aan de hoogtijdagen van Fleetwood Mac, meer recenter krijg ik soms een Angus and Julia Stone gevoel. Eén ding is zeker, de formule werkt. Ik ben nooit bepaald fan geweest van Ilse de Lange of Waylon. Tuurlijk, ik waardeer de artiesten die ze zijn, maar ze raakten me niet met hun muziek. Dat is bij The Common Linnets anders. De muziek is uitgebalanceerd maar uit het hart. Ik denk dat ze deze samenwerking gerust enige tijd voort kunnen zetten.

Chopstick & Johnjon - Twelve (8/10)

Het duo Chopstick & Johnjon bestaat uit de Vietnamese Thien Nguyen (Chopstick) en de Duitse John Muder (Johnjon). Ze timmeren al geruim 8 jaar aan de weg getuige de vele EP's die al zijn gereleased. Ze lijken nu echter de sound gevonden te hebben waarmee ze gaan doorbreken. Dat is vooral te wijten aan zanger Chris James die op de meeste nummers te horen is. De elektro van dit duo gaat eigenlijk nooit het harde tempo in. Het blijft kalm zoals opener "Run Slowly". Een aantal nummers op dit album stijgen boven de rest uit. "Dissolving Spaces" is er zo één, prachtig gezongen, heerlijk ritme. Hoogtepunt is "Pining Moon" dat qua tempo iets hoger ligt en daarmee een lekkere dansplaat. Fijn debuut van dit duo!

Oscar and the Wolf - Entity (8,5/10)

Vorig jaar hadden ze al een fantastisch album uitgebracht met de verwarrende naam "EP Collection". Dat was toch zeker een volwaardig album met zoveel goeie nummers dat de naam ook weer logisch was, namelijk bijna een verzamelalbum. Naar deze opvolgplaat keek ik dan ook behoorlijk uit. Oscar and the Wolf lijkt in eerste instantie de eerder ingeslagen weg verder in te gaan. Dromerige pop in nummers als "Joaquim" en "Bloom". Elektronica zijn nooit ver weg. Vooral "Strange Entity" zit dicht tegen een fantastische dance plaat aan. Het nummer "Princes" is bijna R&B achtig zo laidback is de muzikale begeleiding hier. En tóch is dit album na meermaals beluisterd te hebben anders dan het vorige album. Het is nét iets donkerder en gruiziger. Oude nummers als "Winter Breaks" en "Orange Sky" klinken frisser en daarmee vrolijker. Dat betekent niet dat deze plaat tegenvalt. Verre van dat! Even wennen is het wel.

Damon Albarn - Everyday Robots (8,5/10)

Het eerste solo-project van Blur en Gorillaz zanger Damon Albarn begint met titelnummer "Everyday Robots". Een rustig nummer met een lome beat en een aanhoudend geluid van strijkers. In dit nummer is de gekte van Gorillaz niet ver weg. Zou de rest van het album ook zo zijn? Het ingetogene blijft bestaan maar Damon Albarn blijkt ook zijn ziel verder bloot te leggen. En die ziel is het grootste gedeelte van de tijd gewaad in duisternis. Handelend over eenzaamheid in het titelnummer en "Lonely Press Play" en liefdespijn in bijvoorbeeld het goudeerlijke "The History Of A Cheating Heart" legt Damon Albarn een schaduw over zijn leven. Depressief hoogtepunt maar ook absoluut wonderschoon hoogtepunt is "The Selfish Giant" met deze tekst: "Press yourself to me right now /Push yourself deep down now to the dark eels on my skull / Where the shadows hide waiting for the final call it's coming down the line / Death". Gelukkig herbergt het album een enkel nummer waarbij de zon toch nog lijkt te schijnen zoals "Mr Tembo". Geen vrolijke materie over het algemeen dus maar meer dan intrigerend dit solo-debuut.

East India Youth - TOTAL STRIFE FOREVER (8,5/10)

Jongens wat een debuutplaat voor deze 23-jarige elektronica artiest zeg. Zijn echte naam is William Doyle maar hij brengt muziek uit onder de naam East India Youth. Zijn elektronische muziek heeft vleugen synth pop in de samenwerking met andere artiesten maar soms ook wat meer ambient. "Looking for Someone"is zo'n voorbeeld waarbij de samenwerking wordt opgezocht evenals "Dripping Down" en "Heaven, So Long". De titelsong "TOTAL STRIFE FOREVER" bestaat uit maar liefst 4 delen die gaandeweg het album voorbij komen. In deze nummers komt het experiment vooral naar voren. Eén van de hoogtepunten is "Hinterland". Zo'n heerlijk elektro nummer om even in weg te dromen.

My Sad Captains - Best of Times (7/10)

Hoi je van indierock als dat van DIIV, Real Estate of Wild Beasts, dan is My Sad Captains zéker iets voor je. Het derde album van deze Londonse band is alweer anderhalve maand uit. Het was al wel eerder beluisterd maar door het ontbreken van échte knallende hits enigszins vergeten. Onterecht. Gelukkig had ik hem in een lijstje laten staan om nog eens aandacht aan te geven. Het is ontzettende mooie rustige indierock. Nummers met een begin en een eind. Meestal kalm voortstuwend als een oprukkende vloed zoals "Wide Open". Maar soms krijgen ze ook wat meer vaart mee zoals "Hardly There" op het einde.

Afscheid papa

Het nemen van afscheid valt altijd zwaar. Vooral als het je vader betreft waarvan je zo ontzettend veel hebt geleerd. Zo ontzettend veel van over hebt genomen. Eén van die dingen was zijn voorliefde voor goeie muziek. Mijn vader had een goeie smaak. Zoals zoveel die groot werden in de jaren 70-80. Gisteren was zijn afscheidsdienst. Hoewel ik allerlei ideeën had over muziek tijdens zijn dienst had hij daar zelf ook al goed over nagedacht. Daarover denken, die tijd was hem nog gegund. Bijna een maand had hij nog om de boel achter te laten zoals hij wilde. De kanker nam langzaam zijn lichaam over terwijl wij de tijd namen te zeggen wat we wilden zeggen en hij de tijd nam om laatste eindjes aan elkaar te knopen. Het pensioen, een nieuwe telefoon voor mam en aan zijn kinderen vertellen dat hij trots was. Deze blog gaat over muziek. Daarom hier een item over zijn afscheidsmuziek.

Queen - These Are The Days Of Our Lives:
Eigenlijk zegt papa al sinds hij ziek werd, 8 jaar geleden, dít nummer wil ik op mijn dienst draaien. Terugdenken aan vroeger. Aan mooie herinneringen. Denken aan de liefde van je leven. We hebben hem gedraaid als opener terwijl familie, vrienden en collega's binnen kwamen lopen.



Fleetwood Mac - Songbird:
Het allereerste cadeau van pap aan mam. 37 jaar geleden. Een zoen op een meter afstand volgde toen pap dit legendarische album cadeau gaf. Hij beloofde mam gelukkig te maken. Ze heeft hem vorige week verteld "het is gelukt". Songbird gezongen door Christine McPhee symboliseert het goede huwelijk dat pap en mam altijd hebben gehad.


Douwe Bob - Beautiful
Ik heb de dag nadat we hoorden dat pap nog maar een weken te leven had een brief geschreven. Ik heb deze brief zelf aan hem voorgelezen op zondag 6 april. Gisteren, 6 mei heb ik dezelfde brief voorgelezen tijdens pap zijn afscheidsdienst. Het is een bedankbrief met een aantal mooie herinneringen. Het is gebruik maken van het voorrecht dat wij hebben gehad afscheid te kunnen nemen van pap in de weken die resteerden in zijn te korte leven. Het is papa laten weten dat ons leven echt doorgaat en we goed voor elkaar en mam zullen zorgen. "Life is cruel, but oh so wonderful, life is cruel but oh so beautiful".



The Beatles - The Long And Winding Road
Dit nummer was voor mij onbekend maar voor papa heel duidelijk. Die moet gedraaid worden. De versie met de vogeltjes wel te verstaan. Na papa zijn dood bleek, al zoekende door zijn muziekcollectie en na ruggespraak met beatles forums, dat de versie met de vogeltjes niet bestond. Het bleek dat "The Long And Winding Road" van album Let it Be en "Across The Universe" van verzamelalbum "Past Master Vol II" door elkaar waren gehaald. Maakt niet uit. Hebben we gewoon aan elkaar geknipt. Eerst de vogeltjes en daarna "The Long And Winding Road". Niet op youtube helaas

Pearl Jam - The End
Het nummer zal ons lang bijblijven. Het was het eindnummer van de dienst en werd gedraaid terwijl mensen om zijn kist heen liepen voor een laatste eerbetoon. Gezien de massale opkomst moest het nummer vijf keer gedraaid worden voordat de laatste belangstellenden de aula hadden verlaten. Door pap zelf uitgekozen vanwege de prachtige teksten en doeltreffendheid.

"My dear...
The End
Comes near.
I'm here
But not much longer"

Dank je pap, voor alles.