Augustines - Augustines (7,5/10)

Augustines is hard op weg een band van wereldformaat te worden. Eerste album Rise Ye Sunken Ships was een grote verassing en zat erg goed in elkaar. Met dit nieuwe album voegt Augustines zo'n bak goed materiaal toe aan het repertoire dat een avondvullend programma geen enkel probleem meer is. Deze indierock band uit New York heeft het tempo er op dit album erg goed in. Op de intro, een interlude en een rustig begin van track 6 Walkabout na is er amper een rustmoment te vinden. En dat geeft niks. Gaspedaal in en rammen!

Bombay Bicycle Club - So Long, See You Tomorrow (7,5/10)

Op de nieuwe cd van Bombay Bicycle Club zat ik al even te wachten. A Different Kind of Fix is compleet grijsgedraaid in ons huis aangezien mijn zoon van 4 er helemaal gek van is. Het enthousiasme in zijn ogen was dan ook groot toen ik hem vertelde dat Bombay Bicycle Club een nieuwe cd had. Na één luisterbeurt constateerde mijn zoon echter dat dit toch echt niet hetzelfde was. En dat is dan ook direct een beetje het verhaal van Bombay Bicycle Club. Vernieuwingsdrang is dat geloof ik. Elke cd van deze band klinkt compleet anders dan de voorganger. En nou was deze voorganger ook mijn favoriet. Wat mij betreft kan So Long, See You Tomorrow dáár dus niet aan tippen. Is het dan slecht? Néé, totaal niet. De sound is alleen erg anders. Het begint met het zeer psychedelische "Overdone". Ik was even in de war, dacht het album van Son Lux aangezet te hebben. Volgnummer "It's Alright Now" heeft nog het meest weg van de stijl van het vorige album en kan ik dan ook erg waarderen. Ook "Whenever, Wherever", "Luna" en "Eyes Off You" vind ik er sterk. Net als op het vorige album ("Shuffle") ook hier weer een vleugje Bollywood in nummer "Feel". Ietwat teleurgesteld sluit ik het album af met "So Long, See You Tomorrow". Zou het?

Vance Joy - God Loves You When You're Dancing (8,5/10)

Ik plaats meestal nieuwe albums op deze blogspot. Voor deze fantastische EP van Vance Joy wil ik daar echter wel een uitzondering voor maken. Alle vijf de nummers zijn namelijk ijzersterk. Het nummer Riptide krijgt op dit moment al wel wat airtime en zal de gemiddelde 3FM luisteraar al eens voorbij hebben horen komen. De overige nummers zijn allemaal sterk genoeg om ook op een album een plek te veroveren. Deze gasten komen overigens niet helemaal uit het niets. In thuisland Australië hebben ze afgelopen jaar de song van het jaar gewonnen in de Triple J Hottest 100, sowieso een mooi lijstje. Het wachten is op een langspeler.

THE BENELUX - The Benelux (7/10)

The Benelux trad een paar weken geleden op bij De Wereld Draait Door. Met nummer I Don't Dance Enough moesten de voetjes zowat direct van de grond. Die vaart zit er in het album wel meer in. Nummers als Liar en Everybody Wants To Come liggen op het schemervlak tussen alternatief en dance. Qua referentie zou ik het in de lijn zoeken van bijvoorbeeld Mando Diao en Hockey. Helaas moet ik constateren dat ik het tweede gedeelte van het album afhaak. Het is wat langzamer, iets experimenteler en raakt me daarmee wat minder op de juiste snaar. Veelzeggend dat in het laatste nummer "Pace" het tempo weer wordt opgepakt en daarmee toch een goed einde aan een redelijk album. Vermoedelijk gaat The Benelux wel wat festivals plat spelen komend jaar gezien de energie die erin zit.

Rogier Pelgrim - Roll The Dice (7/10)

Rogier Pelgrim was bij de eerste editie van DBSSW van Nederland al één van favorieten. Vooral de eerste afleveringen viel hij op met zijn loepzuivere stem (met véél bereik) en veelzijdigheid. Hij viel naarmate het einde van deze editie vorderde wat minder op doordat Douwe Bob steeds meer aandacht naar zich toetrok (in positieve zin, voor mij persoonlijk). Na een prima album van beide winnaars (Douwe Bob en Michael Prins) én een mooi album van Daniel Versteegh (ook 1e editie) heeft Rogier Pelgrim beduidend langer de tijd genomen om te werken aan zijn debuut. Zijn debuut valt echter zeker in positieve zin op. Waar de anderen al snel wisten welke sound te kiezen was dat door Rogier zijn veelzijdigheid mogelijk wat lastiger. Dit heeft dan ook geleid tot een veelzijdig album met een grote diversiteit en verschillende stijlen. Zo is er het country-eske "Weight Upon Your Shoulders". In "Quiet Girl" is de gelijkenis met Casy Mayfield qua stem gigantisch. Ook "One of a Kind" doet denken aan een Nederlander, namelijk Blaudzun. Niet alleen qua stem maar ook qua sfeer lijkt het op een nummer als Heavy Flowers. In kermisnummer "Misery Man" kan ik het niet helpen James Blunt er doorheen te horen. En dan "How We Fall From Grace" een duet dat bijna exact de opbouw van Falling Slowly van Glen Hansard en Marketa Irglova volgt. Het is allemaal niet krakelnieuw, dat moet gezegd worden, maar het album is nergens saai of vervelend en blijft daarom nog wel even in mijn playlist!

James Vincent McMorrow - Post Tropical (10/10)

Het was helemaal niet nodig. Zijn vorige plaat was briljant! Een mooi akoestisch album! En toch besloot James Vincent McMorrow het roer om te gooien. Gewoon omdat het kan. Zijn eerste single "Cavalier" beloofde al een nieuwe James Blake achtige-sound. Het album heet Post Tropical, naar een niet bestaande muziekstroming. Hij houdt er niet van dingen in hokjes te stoppen. Ik doe het met zijn nieuwe album toch: Briljant!!! Het is muzikaal één groot experiment. Op "Glacier" net zolang op je synthesizer drukken totdat je het geluid van een tuba krijgt, James doet het. Op "Gold" twaalf akoestische gitaarpartijen deconstrueren om vervolgens samen te laten smelten tot een nieuw geluid dat klinkt als een harp. James doet het. En het smeermiddel van zijn plaat, hetgeen waar alles op rust, zijn loepzuivere prachtige falset stem. De uithaal op Red Dust aan het eind van het nummer gaat door hart en ziel zo mooi. Dit is nu al één van de meest spraakmakende albums van 2014. 10 februari live in Nijmegen, gaat dat zien!