Black Atlass - Young Bloods EP (7/10)

Nog zo'n R&B man van de nieuwe generatie. Ergens tussen R&B en elektronica, maar ook conventioneel Singer/Songwriter zit Black Atlass. Eerste single "Paris" klinkt behoorlijk experimenteel. Een lijn die op deze EP "Young Bloods" wordt doorgetrokken. Diepe donkere stuwende bassen en zachte subtiele zangpartijen zorgen voor een erg donker geluid. Want daar wijkt Black Atlass af van SOHN, How to Dress Well, Ry X en Autre Ne Veut, het is net wat rauwer. Tegelijk zorgt dat ook voor wat meer afstand. Op deze EP ook twee goeie samenwerkingen met house dj xxx. Al met al een geslaagd EP debuut en smaakt naar meer.

Chet Faker - Built On Glass (8,5/10)

Chet Faker's got the Blues. Die stelling durf ik wel neer te zetten. Deze Australische muzikant brak "viral" door met zijn compleet eigenwijze versie van Blackstreets No Diggity. De boekingen voor diverse festivals waren al binnen na de release van zijn eerste single "Talk is Cheap" en samenwerking EP "Lockjaw" met Flume. Genoeg ingrediënten om reikhalzend uit te kijken naar zijn debuutalbum. Eerste nummer "Release Your Problems" heeft wel een verwantschap met zijn No Diggity cover. Ook hier is overduidelijk een R&B invloed te horen. Op "No Advice" is dat compleet anders. Een stuwende toon en alleen die stem van Chet Faker. Wonderschoon gewoon. Verder zwoele relaxte songs als "Melt", "Gold" en "1998" met in diverse nummers ook wat elektronica verwerkt. Hoogtepunt is voor mij "To Me". Ik wil graag een vergelijking maken met Daniel Merriweather. Omdat ie ook zo smeuïg over "Cigarettes" zong.

Di-rect - Daydreams In A Blackout (7,5/10)

Di-rect. Al sinds 2001 timmeren deze gasten aan de weg. Eerst met kopman Tim Akkerman en alweer sinds 2009/2010 met Marcel Veenendaal. En al sinds 2001 vind ik het lastig om Di-rect voor mijzelf te plaatsen. Vind ik het nou net-niet of toch erg goed? Het is natuurlijk altijd wel een beetje een popbandje geweest. Eerste album "Discover" heeft een albumhoes die net zo goed van Five of Take That had kunnen zijn en prijsnummer "Inside my head" is net zo poppy als bijvoorbeeld "How to Save a Life" van The Fray en "Hey There Delilah" van the Plain White T's. Deze nummers hebben allemaal één ding gemeen. Ik vind ze stiekem erg lekker en kan mainstream dan ineens wel waarderen. Maar Di-rect van dit decennium is veranderd. Al op "This Is Who We Are" was de neiging naar epische proporties en stadiumrock door aan het sijpelen. Het eclatante "Times Are Changing" was daar een voorbeeld van. Daydreams In A Blackout is dan het nieuwe album van deze poprockband. Ook hier staan weer een paar fantastische stadion nummers op. Nummers als "Yeah Yeah Yeah" en "That Would Be Something" bijvoorbeeld, waar op de laatste Spike ook even los kan op de gitaar. Maar een nummers als "You & I" met die fantastische rollende baslijn zit toch echt ver van reguliere pop af hoor. Noem dat gerust indie. In "All In Vain" is te horen wat Marcel Veenendaal toch een geweldige zanger is. Opvallend is toegift "Where We Belong" met Fedde le Grand. Een aardige poging ook een dancenummer aan het repertoire toe te voegen maar in het grote aanbod van mainstream dj's met allerhande claps en hihats geen overtuigende poging. Gelukkig is het maar één nummer. Eindconclusie is toch dat Di-rect nog láng niet klaar is het Nederlandse poprock landschap te verbazen met albums van hoge kwaliteit.

Justin Nozuka - Ulysees (7/10)

Ik moet eerlijk zeggen dat ik een beetje verrast ben door dit nieuwe album van Justin Nozuka. Zijn vorige twee albums waren toch wel redelijke recht-door-zee popalbums in de lijn van bijvoorbeeld een Gavin DeGraw. Nozuka kiest hier op zijn derde album "Ulysees" duidelijk voor een andere richting. De eerste hint dat het een andere richting is lijkt al in de albumtitel te zitten die zo dus niet verwijst naar Ulysess, de Latijnse naam voor Odyseuss. Een verklaring daarvoor kan ik niet vinden, lekker rebels dus. Des te bijzonderder dat het negende nummer op dit album dan weer wel een ode is aan Hera, de godin van vrouwen, het huwelijk en geboorte. Zijn nummers zijn veel meer gestript van toeters en bellen die zijn popsongs normaal hadden. Daardoor zit Justin Nozuka wat dichter tegen dreampop aan. Lekker dromerig, diepere bassen, beetje elektronisch. "Eyes Changing Color" is daar een goed voorbeeld van, maar ook bijvoorbeeld "Blue Velvet Sea" en "Right By You". Beetje zweverig allemaal maar ik kan deze gedaantewisseling van Nozuka wel waarderen!

Matthew And The Atlas - Other Rivers (7/10)

Matthew Hegarty of ook wel Matthew and the Atlas was één van de eerste acts die door Communion Records werd vastgelegd. EP "To The North", aanwezig op dit album kwam al in 2010 uit. Het label werd later groter door releases van bijv Ben Howard en samenwerking met het label van Mumford & Sons. Een aantal van mijn favoriete up and coming folk artiesten zitten bij dit label (Marcus Foster, Matt Corby). Matthew and the Atlas moet je dan dus ook vooral in de folk hoek zoeken. Dat hoor je direct terug in de eerste drie nummers. "Into Gold", "Pale Sun Rose" en die eerste single "To The North". Vervolgnummer "Out of the Darkness" is helemaal niks folk aan. Dat zit meer tegen het cabaret achtige van bijvoorbeeld The Divine Comedy aan. Maar folk heeft toch wel de overhand. "Everything That Dies" mist het gewoon nét. Het probeert ook een bombastisch episch moment te bereiken maar dat lukt gewoon niet. Aan het eind van het album komen er dan toch weer geslaagde nummers als "A Memory of You" en "Old Ceremony". Daardoor weet het album toch de aandacht vast te houden. Het is niet briljant. Het mag allemaal wel iets spannender maar Hegarty zijn stem is prettig en het album in orde.

SOHN - Tremors (7/10)

De aanwezigheid van SOHN op Lowlands dit jaar werd met enig tromgeroffel aangekondigd. Blijkbaar was heel de wereld al weer eens op de hoogte van een nieuwe belofte in muziekland, behalve ik. Achteraf had ik single "Artifice" toch al eens ergens gehoord. Maar goed, vandaag dus een belangrijke dag voor SOHN aangezien zijn debuutalbum is uitgebracht en de verwachtingen dus op zijn minst hoog te noemen zijn. En laat ik direct beamen, het lukt om aan die verwachtingen te voldoen. Het is een mooi melancholisch elektro album geworden. Niet heel vernieuwend echter. Invloeden van artiesten als James Blake, How To Dress Well zijn te horen maar ik krijg vooral een Jamie Woon déja-vu. Veel nummers blijven wel behoorlijk binnen de randjes. Zoals eerder gezegd melancholisch maar ook toch best klein neergezet zoals "Bloodflows" en titelnummer "Tremmors". Twee nummers met een iets grotere bombastische productie zijn "Fool" en "Lessons". Daarbij gaat het volume omhoog. Het zal mij benieuwen hoe dit live uit gaat pakken. Hopelijk beter dan Woon die geen al te beste live-reputatie heeft opgebouwd.