Vergeet even de heisa van een songfestival. Vergeet even de duizenden meningen die worden gegeven over dit mediaspektakel en alle tweets die de lucht in gegooid worden. Luister gewoon even objectief naar het album van The Common Linnets. En bereid je voor om verrast te worden. Voorbode "Calm After The Storm" beloofde al veel. Een mooi, fraai luisterliedje. Geen hoogtepunt of grote bombastische climax, nee gewoon luisteren. Die rustige formule komt op dit album vaker voor zoals "Still Loving After You" en "Sun Song". Het is knap hoe Waylon zich op dit album in weet te houden. Je weet dat de soul erin zit, maar hij houdt het eigenlijk overal klein zoals op "Broken But Home", en "Where Do I Go With Me". Complete beheersing. Nummers als "Arms of Salvation" en "Time Has No Mercy" zitten heel dicht tegen folk aan met de begeleiding door ukelele's. Mooiste van dat soort, dat met gemak op één van de albums van Mumford and Sons terecht had kunnen komen is "When Love Was King". De rest van het album zit dicht tegen country aan. Soms denk je even terug aan de hoogtijdagen van Fleetwood Mac, meer recenter krijg ik soms een Angus and Julia Stone gevoel. Eén ding is zeker, de formule werkt. Ik ben nooit bepaald fan geweest van Ilse de Lange of Waylon. Tuurlijk, ik waardeer de artiesten die ze zijn, maar ze raakten me niet met hun muziek. Dat is bij The Common Linnets anders. De muziek is uitgebalanceerd maar uit het hart. Ik denk dat ze deze samenwerking gerust enige tijd voort kunnen zetten.
0 reacties:
Een reactie posten