Het vorige album van Blaudzun "Heavy Flowers" was zijn grote doorbraak. Dat hij daarbij behoorlijk gehyped werd door o.a. DWDD en 3FM, deed helemaal niets af aan de kwaliteit van zijn album. Dat was namelijk briljant. Het creëren van dezelfde buzz lukt ook dit keer weer behoorlijk. Twee wekenlang was titeltrack van gelijknamig album "Promises Of No Man's Land" te horen bij elke uitzending van de Sochi Winterspelen. Het album dan. Opener Euphoria is een heerlijk beklemmend nummer. Daarna volgt eerder genoemde titeltrack. Dan volgen eigenlijk vier wat mindere nummers. Het komt op mij wat druk over, een beetje gehaaste productie. Iets meer uitgekleed was het bij mij meer binnen gekomen. Wasteland is dat al íets meer. Any Cold Wind (Sweet Selene) alweer veel meer. Er is iets meer ruimte voor de stem van Johannes Sigmund om boven de muur van geluid uit te komen die vanaf track 3 de sound beheerste. Halcyon is ook weer een nummer met zo'n geluidsmuur, maar wel één waarin net wat meer gebeurd. Meerdere zanglijnen, blazers en een mooi rustmoment. Lekker nummer. Laatste nummer Wingbeat is dan weer prachtig in al zijn eenvoud en ontaard in een waardige afsluiter. Eindoordeel is dat het album ietwat tegenvalt. Hét handelsmerk van Sigmund, mooie zanglijnen, komt door de pompeuze productie niet helemaal uit. Tenzij je daar van houdt natuurlijk.
Op Spotify is het album nog niet te vinden. Vandaar hierbij voorlopig een doorverwijzing naar de luisterpaal.
Op Spotify is het album nog niet te vinden. Vandaar hierbij voorlopig een doorverwijzing naar de luisterpaal.
0 reacties:
Een reactie posten