Di-rect. Al sinds 2001 timmeren deze gasten aan de weg. Eerst met kopman Tim Akkerman en alweer sinds 2009/2010 met Marcel Veenendaal. En al sinds 2001 vind ik het lastig om Di-rect voor mijzelf te plaatsen. Vind ik het nou net-niet of toch erg goed? Het is natuurlijk altijd wel een beetje een popbandje geweest. Eerste album "Discover" heeft een albumhoes die net zo goed van Five of Take That had kunnen zijn en prijsnummer "Inside my head" is net zo poppy als bijvoorbeeld "How to Save a Life" van The Fray en "Hey There Delilah" van the Plain White T's. Deze nummers hebben allemaal één ding gemeen. Ik vind ze stiekem erg lekker en kan mainstream dan ineens wel waarderen. Maar Di-rect van dit decennium is veranderd. Al op "This Is Who We Are" was de neiging naar epische proporties en stadiumrock door aan het sijpelen. Het eclatante "Times Are Changing" was daar een voorbeeld van. Daydreams In A Blackout is dan het nieuwe album van deze poprockband. Ook hier staan weer een paar fantastische stadion nummers op. Nummers als "Yeah Yeah Yeah" en "That Would Be Something" bijvoorbeeld, waar op de laatste Spike ook even los kan op de gitaar. Maar een nummers als "You & I" met die fantastische rollende baslijn zit toch echt ver van reguliere pop af hoor. Noem dat gerust indie. In "All In Vain" is te horen wat Marcel Veenendaal toch een geweldige zanger is. Opvallend is toegift "Where We Belong" met Fedde le Grand. Een aardige poging ook een dancenummer aan het repertoire toe te voegen maar in het grote aanbod van mainstream dj's met allerhande claps en hihats geen overtuigende poging. Gelukkig is het maar één nummer. Eindconclusie is toch dat Di-rect nog láng niet klaar is het Nederlandse poprock landschap te verbazen met albums van hoge kwaliteit.
0 reacties:
Een reactie posten